Rozdział Dziewiąty

Rozdział Dziewiąty

Niekończąca się historia.

 - Opowiem ci baśń, chcesz? – zaproponował Leon.

 - Chcę – wyszeptała Lara i położyła się na kocu, zaledwie zdjąwszy buty.

 - Mogę usiąść obok?

 - Tak – odpowiedziała wbrew sobie i posunęła się nieco, by zrobić mu miejsce.

 Przycupnął na brzegu jej łóżka i uniósł głowę, jakby szukał natchnienia.

 - Była sobie rudowłosa dziewczynka o brązowych oczach.

 - Nie mam rudych włosów! – zaoponowała.

 - A skąd wiesz, że to o tobie?

 - Nie wiem.

 - To nie przerywaj, jeśli chcesz dotrwać do puenty, bo spać mi się chce i nigdy nie skończę.

 - Dobrze.

 Spojrzał na nią groźnie. Zachichotała.

 - Ustaliliśmy już, że była ruda.

 - Nie.

 - Ruda-maruda. O pięknych, brązowych oczach. Oczywiście ona o tym nie wiedziała. Gdyby wiedziała, byłaby pewnie znudzoną powodzeniem księżniczką. Jedną z wielu. Ale ona, w poczuciu straszliwej krzywdy, jaką wyrządził jej los, nie wychodziła z zamku swego ojca, zbudowanego na wysokiej szklanej górze. Nawet nie zbliżała się do okna, w obawie, że ktoś mógłby ją zobaczyć, taką brzydulę. Bo uważała, że jest brzydka. Brzydka i głupia. Bała się, że kiedy ludzie poznają prawdę, będą się z niej naśmiewać, pokazywać ją sobie palcami i szydzić. Myślała, że ludzie są piękni i dobrzy. Wiesz dlaczego? Bo sama taka była.

 - Nie była – sprzeciwiła się Lara.

 - I ciągle się wszystkim zamartwiała. Martwiło ją, że chmura zakryła słońce, że w dalekim kraju wybuchła wojna, że mały ptaszek złamał skrzydło. Siedziała w kąciku swojego pokoju, którego okno wychodziło na drogę, nuciła coś pod nosem, a w wolnych chwilach obgryzała paznokcie.

 - Nie obgryzam paznokci, ale mów – wyszeptała przez sen i odwróciła się na bok.

 - Obok pałacu przejeżdżał piękny rycerz z odległego kraju – ciągnął Leon, po czym przerwał na dłuższą chwilę. Patrzył na Larę, jak spokojnie oddycha przez sen, i zastanawiał się, czy nie powinien tu zakończyć – Rudowłosa ukradkiem wyjrzała przez okno. Promień słońca padł na lusterko, które trzymała w dłoni, odbił się od niego i na moment oślepił rycerza, a ten spojrzał w kierunku okna. Wtedy ruda-maruda zobaczyła jego twarz. Jeden rzut okiem wystarczył, by rycerz skradł jej serce. Ale on jej nawet nie widział, bo i tym razem kryła się w cieniu. Odjechał więc piękny rycerz na drugi koniec świata, by zabić ostatniego żywego smoka i okryć się chwałą, a ona została ze zranionym sercem. Dookoła szkalnej góry rozciągały się zielone łąki. Młody pasterz codziennie przyganiał tam swoje owce. Rudowłosa często je widziała. Były jak małe chmurki odpoczywające w trawie. Nigdy jednak nie zwróciła uwagi na pasterza, który czasem przygrywał na gitarze i pisał piosenki. On był dla niej tylko dużym, słomianym kapeluszem, który ktoś zgubił na łące. Ona dla niego – tęsknym śpiewem, spływającym po murach wieży i budzącym jego serce z uśpienia. Mijały dni, tygodnie i miesiące. Pasterz znalazł kiedyś w trawie złotą nić. Owinął ją w liść chrzanu i schował głęboko do kieszeni. Był to włos księżniczki, lecz pasterz o tym nie wiedział, dla niego była to piękna, połyskująca w słońcu nitka. Znalazł jeszcze dwie takie same. By mieć je zawsze przy sobie, zaszył je w poły kubraka. I znów mijały miesiące. Na zamku ogłoszono turniej rycerski. Rycerz, który zwyciężyłby wszystkich w uczciwej walce, miał zaszczyt pojąć za żonę jedną z trzech dziewcząt wybranych przez króla. Bo musisz wiedzieć, że były trzy: brunetka, blondynka i rudowłosa – córka króla. I pojawił się na zamku piękny rycerz, który skradł serce rudowłosej. Pokonawszy ostatniego smoka, wrócił z końca świata, by wziąć udział w turnieju. Ruda-maruda bardzo się bała, że coś mu się stanie, że inny rycerz go pokona, wbijając miecz w jego serce, i że ona tego nie przeżyje. Jednak piękny rycerz zwyciężył i to on wbił miecz w serce rudowłosej, bo wybrał za żonę blondynkę. Od tego wydarzenia rudowłosa postanowiła już nigdy nie opuszczać wieży. Pasterz zrozumiał to od razu następnego ranka, bo z wieży spływał nie tęskny, łagodny śpiew, jak dotychczas, lecz potok rzewnych, kryształowych nut, mówiących o bólu, zawodzie i cierpieniu. Księżniczka śpiewała, płacząc. Pasterz zbierał do kieszeni rozsypane w trawie kryształowe koraliki, a potem rozpruł poły kubraka i nanizał je na złote nitki. Ten piękny naszyjnik zawsze nosił przy sobie. Aż kiedyś śpiew płynący z wieży całkiem umilkł. Pasterz przez cały dzień przyglądał się oknu. Następnego dnia na zamku ogłoszono, że rudowłosa księżniczka jest bardzo chora, kolejnego zaś, że żaden z medyków nie zna przyczyny jej cierpienia ani lekarstwa, które mogłoby umorzyć ból córki króla i wyleczyć ją z tajemniczej choroby. Pasterz udał się na zamek i poprosił o wysłuchanie. Za przywilej zobaczenia rudowłosej ofiarowywał przepiękny, kryształowy naszyjnik. Król wyraził zgodę. Rudowłosa była umierająca. Pasterz usiadł przy niej i wyjął z kieszeni kubraka fujarkę, której nie używał od dawna, od kiedy pierwszy raz usłyszał głos księżniczki. Zagrał jej piosenkę, którą śpiewała, zanim piękny rycerz poślubił dziewczę o blond włosach. Po kilku minutach brązowooka ocknęła się. Spojrzała na pasterza.

 „Kim jesteś?”, zapytała. „Jestem tylko słomianym kapeluszem wędrującym po zielonej łące pośród kłębiastych chmurek, moich owiec. Przyniosłem ci prezent”, odpowiedział i wyjął z kieszeni kryształowy naszyjnik ze złotej nici.

 Rudowłosa spojrzała na naszyjnik, w którym promienie słońca obudziły wszystkie kolory tęczy, i przyjrzała się pasterzowi.

 „A więc jesteś tym słomianym kapeluszem? Nie wiedziałam, że ktoś się pod nim skrywa”. „A ty jesteś tym tęsknym głosem z wieży? Nie wiedziałem, że jesteś taka piękna”.

 „Nie jestem piękna. Rycerz wybrał blond-szlachciankę”. „Rycerze są ślepcami. Mają wzrok zepsuty przez siarkę z oddechu smoków. Mają serca twarde jak kamienie i nigdy ich dla nikogo nie otwierają. Nie żałuj rycerza, ja będę cię kochał zawsze. Od tej pory będę chodził pod twoją wieżą i czekał, kiedy dla mnie zaśpiewasz”.

 „Teraz wiem, że ziemia jest niebem, kocham cię, kocham cię, że w twoich ramionach już się nie boję, kocham cię, kocham cię. Już tęsknię za twoimi oczami, ufam ci, ufam”. Promienie słońca wpadały do komnaty i połyskiwały na kryształach, a potem tańczyły na podłodze i suficie.

 Lara otworzyła oczy. Leon szybko wstał, zabierając z łóżka swoją torbę.

 - Jak kończy się ta bajka? – zapytała, delikatnie chwytając go za dłoń. Nie odpowiedział – Nie była o mnie, prawda?

 - To jakiś klasyk, już nie pamiętam. Napisał ją Francuz, chyba.

 - A nie ty przypadkiem? Wydawało mi się, że improwizujesz.

 - Dzięki! – wybuchnął śmiechem, chyba nawet szczerym – Myślisz, że ja jestem jej autorem? Duży komplement. Powiem to mojej babci przy okazji.

 - Ładnie opowiadasz. Poznam kiedyś zakończenie?

 - Zależy – odparł po chwili zastanowienia – Teraz muszę iść, już późno.

 - Leon – puściła jego rękę, ale wciąż patrzyła na niego z dziwnym smutkiem w oczach – Ty naprawdę ją kochasz.

 Ale czy owa baśń rzeczywiście była o Violetcie, tak jak myślała Lara? Czy Leon wciąż ją kochał?

 Stanowczo i bezapelacyjnie tak, kochał.

 Mówią, że trema pomaga aktorom. Niektórzy z wielkich mistrzów sceny uważają, że właśnie jej zawdzięczają swoje największe sukcesy. Kiedy Violetta czytała o tym w ich biografiach, wydawało jej się to prawdopodobne.

 Dziś nie wierzyła w to ani trochę. Jak może pomagać coś, co paraliżuje, coś, co sprawia, że nogi uginają się w kolanach i człowiek nie jest w stanie wydobyć z siebie głosu?

 A Viola była pewna, że jeśli w ogóle uda jej się wyjść na scenę, to na samym środku się przewróci.

 Antonio, odpowiedzialny za całe to przedstawienie, chodził między dziewczętami i chłopcami, ubranymi w renesansowe stroje z wypożyczalni. Uśmiechał się, żeby dodać im odwagi, lecz, jak zawsze, gdy się denerwował, lekko drgały mu powieki. Podchodził po kolei do wszystkich podopiecznych i udzielał im ostatnich wskazówek.

 Kiedy zwrócił się do niej, była pewna, że zaraz usłyszy: „A ty nie zapomnij znowu swojej roli”. Po wczorajszej koszmarnej próbie, na której nieustannie się myliła – albo wypowiadała kwestie nie w tym miejscu, co trzeba, albo w ogóle je zapominała - była pewna, że będzie chciał, żeby dzisiaj w roli Julii wystąpiła Ludmiła. Do każdej roli była bowiem wyznaczona druga osoba, na wypadek gdyby ktoś się rozchorował. On zadecydował jednak, że wystąpi Violetta.

 Teraz podszedł bliżej, wziął w obie dłonie jej rękę i mocno uścisnął.

- Będzie dobrze, Violu - powiedział.

W jego głosie było tyle otuchy, że gdyby nie te drgające powieki, być może przestałaby się bać.

 - Gdzie on się podziewa? – Maxi co chwilę wyglądał zza kurtyny, sprawdzając, czy Leon zjawił się już na widowni.

 Francesca westchnęła cicho, stając za przyjacielem.

 - Chyba nie przyjdzie – z dezaprobatą pokręciła głową i spojrzała w stronę Camili, która od piętnastu minut siłowała się z gorsetem – Spróbuj do niego zadzwonić, Maxi.

 - Próbowałem milion razy i nic – zastanowił się chwilę – A swoją drogą, gdzie jest Diego?

 Choć do rozpoczęcia przedstawienia pozostało jeszcze dwadzieścia minut, pierwsi widzowie zaczęli się już pojawiać. Violetta rozpoznała Lenę i jej rodziców i kilka innych koleżanek. Pięć minut później dostrzegła w drzwiach wejściowych tatę, Angie i Esmeraldę. Zajęli miejsca w siódmym rzędzie, tak jak im mówiła. Antonio, obawiając się, że jego podopiecznych może w czasie przedstawienia peszyć widok rodziców, radził, by ich poprosili, żeby nie siadali za blisko sceny. Violetta w tej chwili żałowała, że to zrobiła.

Wolałaby widzieć twarz jakiejś bliskiej osoby.

 Tej, na której jej najbardziej zależało, jeszcze nie widziała.

 Sala powoli się wypełniała, a Leona wciąż nie było. Może w ogóle nie przyjdzie, przemknęło jej przez głowę. I może lepiej, żeby nie widział, jak się skompromituję. Mimo to, kiedy tylko ktoś pojawiał się w drzwiach wejściowych, serce podskakiwało jej w piersi. Ale jej ukochany nie nadchodził. Gdyby mu choć trochę na mnie zależało, na pewno by tu był, pomyślała z żalem i skoncentrowała wszystkie siły, żeby się nie rozpłakać. Musiała wziąć się w garść. Tu nie chodziło tylko o nią. Jej koleżanki i koledzy, no i oczywiście Pablo, włożyli w to przedstawienie mnóstwo pracy. Nie mogła się rozkleić, bo wtedy to wszystko poszłoby na marne.

 Większość miejsc była już zajęta. Vilu postanowiła nie wypatrywać więcej Leona, ale jej wzrok dalej błądził po twarzach widzów.

 Drzwi wejściowe zostały już zamknięte. Rozmowy na widowni stopniowo cichły.

 Cofnęła się od kulis i właśnie wtedy usłyszała jakiś dźwięk na sali. Wróciła do swojego miejsca przy szparze i spróbowała zlokalizować jego źródło.

 Nie, to niemożliwe.

 Cofnęła się. W ostatniej chwili przypomniała sobie o makijażu scenicznym i nie przetarła oczu. Zatrzepotała tylko powiekami, jakby chciała obudzić się ze snu. Zrobiła krok w stronę kulis i delikatnie je rozsunęła.

 To nie był sen.

 Przy wejściu stała babcia, jej babcia. Za jedno ramię podtrzymywał ją starszy pan, w którym natychmiast rozpoznała Antonio, a za drugie... Diego.

 Pod Violettą ugięły się kolana.