Rozdział Dziesiąty

Rozdział Dziesiąty

Twój wybór, Violetto.

 Camila, której wreszcie udało się wygrać pojedynek z niesamowicie ciasnym gorsetem, bezradnie spojrzała na Violettę ściskającą płótno kurtyny. Nie tylko ona odczuwała dziwny lęk, czy miała wrażenie, że całe to przedstawienie okaże się największą klapą, jaką tylko można sobie wyobrazić.

 Francesca przywołała ją ręką.

 - Widziałaś? – wysyczała przez zęby, kiedy Cami była już wystarczająco blisko.

 Dziewczyna przytaknęła, krzyżując ręce na piersi.

 - Coś mi tu nie gra – szepnęła, jeszcze raz zerkając w stronę Violetty – Przecież ona nie da rady, wiesz jaka jest wrażliwa. Wszystkim się przejmuje.

 - Wiem – westchnęła czarnowłosa, rozglądając się na boki, jakby kogoś szukała – Ale wiem też, co zrobić, żeby zapobiec tej musicalowej katastrofie.

 Camila spojrzała na przyjaciółkę pytająco, ale nie otrzymała wyjaśnienia. Fran puściła jej oczko, uśmiechając się dumnie, po czym rozpłynęła się w najbliższym korytarzu.

 Nawet nie zauważyła, kiedy Diego zniknął jej z pola widzenia. Kilkakrotnie próbowała odnaleźć go pośród tłumu, ale na nic się to zdało. Dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, że przez cały ten czas stał tuż za nią.

 - Chciałem ci powiedzieć, ale sama wiesz jak było – westchnął, wkładając ręce do kieszeni.

 Lubiła, gdy był taki obojętny, gdy uciekał gdzieś wzrokiem. Lubiła, bo takiego go znała i to odróżniało go od Leona. A przecież nie chciała, żeby byli podobni.

 Jednak wciąż nie mogła zrozumieć, o co w tym wszystkim chodziło. W gruncie rzeczy sama nie wiedziała, co wywoływało w niej taki strach, a na pewno nie była to trema.

 - Nic z tego nie rozumiem, Diego – wybąkała, starając się nie rozpłakać – O co chodzi? Dlaczego?

 Zapanowała cisza, jednak nie na długo.

 Ludmiła uwielbiała pojawiać się w takich momentach. Nie wiadomo skąd i nie wiadomo po co. Wiedziała wszystko i wszystko potrafiła na swój wredny sposób wytłumaczyć.

 - Och, Diego! – zawyła, zjawiając się za czarnowłosym niczym wróżka. Oparła brodę o jego ramię i cmoknęła go w policzek – Jestem z ciebie taka dumna! – pogładziła go po torsie, uśmiechając się do Violetty z nieukrywaną pogardą. Szatynka zmarszczyła brwi, przyglądając się zmieszanemu chłopakowi – Widzę, że nasza mała Viola przyjęła to całkiem dobrze!

 - Słucham?

 - Nie zwracaj na nią uwagi – brunet uwolnił się z uścisku przyjaciółki, odsuwając ją od siebie na bezpieczną odległość – Ludmiła, zajmij się sobą, dobrze?

 Ferro prychnęła, wywracając przy tym swoimi dużymi oczami. Ktoś miał jej mówić, co ma robić? Niedoczekanie!

 - To teraz jesteś po jej stronie? – wskazała palcem na Violettę i skrzywiła się wymownie – Żałosne, Diego, ża-ło-sne!

 - Żałosna, to jesteś ty, Ludmiło – odezwała się w końcu odtwórczyni głównej roli, ale jej wzrok ani na chwilę nie oderwał się od twarzy chłopaka.

 - Nie odzywaj się do mnie! – warknęła blondynka w złości, mrużąc ślepia – Ktoś taki jak ty nie ma prawa zwracać się do kogoś takiego jak ja! Zapamiętaj to sobie, złotko – Diego westchnął głośno, zakrywając oczy dłonią – Swoją drogą szkoda, że w dniu premiery dowiadujesz się tylu strasznych rzeczy – przytknęła palec do brody i – zanim zaczęła wyliczać – zastanowiła się nad czymś chwilę – Na przykład, że cała ta wasza miłość była od początku do końca upozorowana, - urwała tylko po to, by przyjrzeć się reakcji Vilu – a Diego ma w sobie więcej złego, niż dobrego; że babcia jest chora; że najlepsza przyjaciółka cię zostawia; że dla twojego ojca nie ma już żadnego materialnego ratunku; że Leonowi w ogóle na tobie nie zależy; że już nic nie będzie takie samo, i oczywiście, że Ludmi zawsze, ale to zawsze, stawia kropkę nad „i”.

 Kiedy skończyła, Violetty już nie było. Blondynce udało się jedynie dostrzec sylwetkę Diego, szybko znikającą w ciemnym korytarzu, oraz usłyszeć jego błagalny głos skierowany do Castillo, jednak nie była w stanie go zrozumieć.

 - No to... Ludmiła wychodzi! – krzyknęła za chłopakiem, przerzucając swoje blond włosy przez ramię – Tak, właśnie tak. Wychodzę!

 Postanowiła, że nie będzie dłużej tego odwlekać. Od tygodnia widywała się z Leonem dzień w dzień, obiecując sobie, że wreszcie z nim porozmawia. Nie miała wielkiej nadziei, że mu na niej zależy, zwłaszcza po usłyszeniu tej pięknej historii o rudej-marudzie, ale jeśli była szansa jedna na milion, to chciała wiedzieć. Nie potrafiła już tak dłużej żyć, okłamując się, że mogłoby im wyjść.

 Przyspieszyła kroku, obawiając się, że Leon zniknie z toru, zanim tam dotrze i go zatrzyma. Nie zauważyła, że zaraz przy podjeździe na jej posesję stała czarnowłosa dziewczyna i dopiero, kiedy ją minęła, usłyszała znajomy głos Francesci.

 - Lara, poczekaj, Lara!

 - Co? – zaskoczona nie była w stanie wydusić z siebie słowa – Co ty tu robisz? Nie macie dzisiaj tego całego przedstawienia?

 - Czekam na ciebie. Chciałabym z tobą porozmawiać.

 - Teraz?

 Brunetka kiwnęła głową.

 - O czym? – Lara zmarszczyła brwi.

 - O Leonie. Proszę – ku rozczarowaniu Francesci mechanik pokręciła głową – Błagam, tylko ty jesteś w stanie na niego wpłynąć.  

 - Nie mogę teraz – brązowowłosa zawahała się – Muszę załatwić coś pilnego.

 - Pięć minut? – jęknęła Fran z desperacją – To bardzo ważne i specjalnie się tu wyrwałam. Przecież zależy ci na jego szczęściu, prawda?

 - Pięć minut.

 Violetta usłyszała głos Pablo, który starał się uspokoić zniecierpliwioną publiczność. Wiedziała, że nie może go zawieść, że nie może zawieść wszystkich tych ludzi, którzy tu przyszli, poświęcając swój czas i pieniądze.

 W falbanach sukni dogrzebał się małej kieszonki, w której schowała zdjęcie matki. Spojrzała na nie z nadzieją, po czym przycisnęła je mocno do piersi.

 - Dam radę – szepnęła.

 Jesteś pewna? Jesteś pewna? Jesteś pewna?

 Mimo wszystko nie mogła uwolnić się od tego pytania. Pulsowało w jej głowie, kiedy poprzedniego wieczoru kładła się spać, kiedy rano wstawała i potem jechała do Studio. Powracało na zajęciach, próbach, przerwach, a także teraz, gdy miała wyjść na scenę i zaśpiewać najlepiej jak potrafiła.

 Skuliła się, opierając plecami o ścianę. Posadzka była zimna, ale nie przeszkadzało jej to. Mogła tu zostać do następnego dnia, byle nie musieć wyjść przed widownię, gdzie skompromitowałaby się przed połową, jak nie całym miastem.

 Z dziwnego transu ocknął ją znajomy zapach perfum. Zapach, który bardzo lubiła, który może nawet ją uspokajał.

 Poczuła jak ktoś delikatnie wziął ją na ręce, wtulając w siebie niczym małe dziecko. Zakręciło się jej w głowie, a potem usłyszała melodię kołysanki, która rozpoczynała spektakl.

 - Teraz powinien pojawić się Diego – szepnął Antonio, wiercąc się nerwowo – A chwilę potem nasza Viola. Będzie cudowna, zobaczysz!

 Angelica kiwnęła głową, uśmiechając się szeroko, choć ból wciąż jej doskwierał. Tak bardzo pragnęła zobaczyć i usłyszeć swoją ukochaną wnuczkę, a być może była to ostatnia taka okazja. U tej starszej kobiety wykryto bowiem nieuleczalny nowotwór, który postępował z dnia na dzień, niszcząc osłabiony organizm. Zauważono też pierwsze objawy demencji, której rozwój oznaczał osłabienie pamięci, a w najgorszym wypadku stopniowy jej zanik.

 Zdziwienie ludzi było ogromne, gdy na scenie pojawił się Romeo. Widzowie z niedowierzaniem spoglądali na ulotkę promującą przedstawienie, na której wyraźnie widniało nazwisko Diego, jako odtwórcy głównej roli męskiej.

 - Zawsze niespodzianki – zaśmiała się kobieta, zerkając na zdezorientowanego staruszka.

 - Już wszystko dobrze, Violu? – Francesca przyglądała się przyjaciółce z troską – Boli cię coś?

 Dotknęła jej czoła i policzków.

 - Jest okej, Fran – zapewniła z uśmiechem, choć zachwiała się lekko, gdy stanęła na nogi.

 Zadarła głowę, żeby zobaczyć, jak wysoko będzie musiała wejść.

 - Mam nadzieję, że z tą konstrukcją wszystko w porządku – mruknęła czarnowłosa, przygryzając wargę.

 - Na pewno – Violetta weszła na pierwszy stopień i pokazała kciuk na znak, że wszystko jest w porządku – Ach, Fran? – odwróciła się jeszcze na chwilę – Dziękuję, że poprosiłaś Diego, żeby mnie tu przyprowadził i namówiłaś go do występu. Uratowałaś przedstawienie!

 Po tych słowach zniknęła na spiralnych schodach.

 - Dobrze, że mi o tej wywłoce przypomniałaś – brunetka uśmiechnęła się złośliwie – I szkoda, że pomyliłaś go z kimś innym. Miejmy nadzieję, że lubisz niespodzianki.

 Ludmiła siedziała przed ogromnym lustrem, wpatrując się w swoje odbicie. Wykrzywiała twarz, jakby chciała w niej coś zmienić lub zobaczyć kogoś innego, może lepszego?

 Wiedziała, że to, co zrobiła, było świństwem, prawdopodobnie największym, jakiego kiedykolwiek się dopuściła. Czy miała wyrzuty sumienia? Czy coś nie podpowiadało jej, żeby jednak powstrzymać bieg wydarzeń?

 Niestety nie.

 - Ludmi, co jest? – lekko przechyliła głowę – Przecież tata zawsze powtarzał, że po trupach do celu. Po prostu go słuchasz.

 Wytłumaczyła się przed samą sobą, nasłuchując dźwięków dobiegających ze sceny.

 - Wszystko zepsułaś – usłyszała za sobą, a w lustrze dostrzegła sylwetkę Diego.

 Nie wyglądał na zadowolonego.

 Przekręciła się w jego stronę i uśmiechnęła szeroko.

 - Co ty tutaj robisz? – zamrugała, jakby nie dowierzała, że jest prawdziwy – Powinieneś być teraz na scenie i oglądać spektakularny upadek Violetty!

 - Tym razem ci się nie uda, Ludmiła.

 Dopiero teraz zrozumiał, że miłość to nie autostrada ku szczęściu, lecz wyboista ścieżka wiodąca nad urwiskiem i trzeba się na niej dobrze rozglądać, by nie osunąć się w przepaść. Ale czy Diego, całkiem świadomie, w ową przepaść już nie wpadł?

 Blondynka wyszczerzyła swoje białe zęby, chichocząc złośliwie.

 - Co chcesz przez to powiedzieć, złociutki?

 - Balkon jest naprawiony. Dziś rano zleciłem jego sprawdzenie – chłopak skrzyżował ręce na piersi.

 Dziewczyna prychnęła, zaciskając pięści. Była wściekła, że jedyny sprzymierzeniec postanowił się od niej odwrócić, i to w tak kluczowym momencie.

 - To nie zmienia faktu, że jesteśmy tacy sami, Diego. Mnie nie oszukasz.

 - A co jeśli się mylisz, Ludmiło? – spytał ze złością – Byliśmy tacy sami, ale ludzie się zmieniają – tu urwał i przez chwilę się nad czymś zastanawiał – Jednak jeszcze dziś pozostaniemy podobni.

 Spojrzała przed siebie niepewnie, próbując odnaleźć w tłumie znajome twarze: ojca, babci, Angie, Esmeraldy, ale zwłaszcza twarz Leona. Z równowagi wyprowadził ją niespodziewany aplauz i melodia, która zabrzmiała w głośnikach.

 Uwielbiała tą piosenkę, to harmonijne połączenie najpiękniejszych dźwięków, ten przekaz, który ze sobą niosła. Zawsze, gdy ją śpiewała, czuła, że wyraża wszystkie najskrytsze uczucia, które od dawna chowała gdzieś głęboko w sercu. Jednak nigdy nie była w stanie wczuć się w nią całą sobą.

 Teraz, gdy wszystko się zmieniło, gdy drugim głosem okazał się ktoś inny niż Diego, poczuła, jak wielkie znaczenie mają te jakże proste słowa.

 - W twoich oczach widzę ciepły świat – usłyszała melodyjny głos, w którym była tak bardzo zakochana.

 - W twoich ramionach poznałam miłość.

 Z niedowierzaniem odśpiewała swój werset, ale nie spojrzała w dół. Zamknęła oczy i położyła dłoń na klatce piersiowej, wyczuwając mocno bijące serce.

 - Widzi we mnie ona to samo?

 - Chce on ze mną być?

 Gdyby mogła, choć przez chwilę, zastanowić się nad swoimi uczuciami, doszłaby do wniosku, że jeszcze nigdy nie była ich bardziej pewna.

 - Powiedz mi, że ty bijesz dla mnie też. Czujemy to oboje, serce nam to mówi i ucho słyszy delikatny nasz szept.

 Zaśpiewali oboje, a Violetta zbliżyła się do barierki, jednak nikogo nie ujrzała. Już miała oderwać ręce, kiedy poczuła, że ktoś się ich chwyta. Odwróciła gwałtownie głowę, dostrzegając popiersie Leona.

 Nie zastanawiając się ani chwili złapała go jak najmocniej potrafiła i spojrzała mu głęboko w oczy.

Chcę patrzeć na ciebie, chcę śnić o tobie, przeżyć z tobą każdą chwilę.
Chcę cię przytulić, chcę cię pocałować, chcę cię mieć blisko mnie.
Jesteś tym, czego potrzebuję.
Przecież miłość jest tym, co czuję.
Jesteś wszystkim dla mnie.

Patrzyli na siebie, nie zwracając uwagi na klaszczących ludzi. Byli tylko oni, zatopieni w swoich źrenicach, wypowiadający te wszystkie słowa, których zabrakło im do tej pory.

Chcę patrzeć na ciebie, chcę śnić o tobie, przeżyć z tobą każdą chwilę.
Chcę cię przytulić, chcę cię pocałować, chcę cię mieć blisko mnie.
Jesteś tym, czego potrzebuję.
Przecież to, co czuję, to miłość.

 Oddech szatynki był ciężki, a kolana bezwładnie uginały się pod nią, nie mogąc pojąć, jak to wszystko możliwe. Czas kompletnie się nie liczył. Znaczenie miało to, co mogli dostrzec w tych spojrzeniach, pełnych pokory, uczucia, żalu, tęsknoty i miłości.

 Delikatnie pogładziła Leona po policzku, jakby wciąż nie mogła uwierzyć, że to naprawdę on, jej ukochany z krwi i kości.

 - To mój najpiękniejszy sen – szepnęła tak cicho, że ledwo wychwycił jej słowa – Chciałabym, żeby nigdy się nie skończył.

 Napięcie, które tworzyli, napawało wszystkich obserwatorów. Stali i klaskali, nie wiedząc, co jeszcze może się stać. Ale Violetcie było wszystko jedno, oni stanowili tylko aranżację. Teraz grała główną rolę we własnym spektaklu, którego tytuł brzmiał „Życie”.

 - Miłość to jedyny sens tego szalonego snu, w jakim jesteśmy uwięzieni.

 Mówiąc to nachylił się w jej stronę i delikatnie ją pocałował.

 To było cudowne, obezwładniające uczucie, bała się jednak, że po prostu odgrywał swoją rolę. Nie miała pojęcia, jak bardzo się myliła.

 Czuła, że jest sztywna. Była jak zahipnotyzowana. Kilkakrotnie próbowała rozluźnić mięśnie, ale na nic się to zdało. Leon, widząc to, uśmiechnął się uroczo, spojrzał na nią powtórnie, pociągnął lekko ku sobie i znów pocałował.

 Trwało to krótko, ale wystarczyło, by doznała niezmiernie miłego uczucia przeszywającego jej żołądek.

 Taka właśnie była miłość. Delikatna i trochę speszona. Piękna, ale czasami bolesna.

 A jeśli mowa o bólu, rozczarowaniu i problemach, to nowy scenariusz zdecydowanie ich nie żałował.

 Oklaski zagłuszyła kolejna i jakże znajoma uszom Violetty melodia. „Jestem tu”, pomyślała i z przerażeniem spojrzała na twarz Leona, który mocno zacisnął zęby.

 - Pablo, czy my o czymś nie wiemy? – Maxi spojrzał na nauczyciela pytająco, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

 Mężczyzna kurczowo trzymał się skrawka zielonej kurtyny, jakby zaraz miał zemdleć. Co jakiś czas niemo poruszał ustami, chcąc coś powiedzieć, ale ostatecznie się rozmyślał.

 - Ooo, jakaś nowa wersja Romeo i Julii? – Camila uśmiechnęła się szeroko, łapiąc pod boki – Hm, Romeo, Julia i...

 - Diego?! – pisnęła Francesca nieświadomie, łapiąc się za usta.

 Kątem oka zerknęła na widownię, gdzie dostrzegła stojącego niemal na baczność Germana, uspokajanego przez dwie kobiety po bokach.

 Wiedziała, że będą kłopoty.

 Diego nie wyglądał na przejętego zdezorientowanym tłumem. Interesowała go tylko i wyłącznie jedna osoba – Violetta.

A ja jestem tu.

Tylko jedno spojrzenie,

Będziesz ze mną na zawsze w miłości.  

 Szatynka poczuła jak Leon wyślizguje się jej z ramion i niczym kot zeskakuje na deski sceny. Co robić? Spytała siebie w myślach, gdy była już w połowie schodów. Co robić?

Twoja obecność wypełnia mój świat.

Dziś uczynię cię moją księżniczką,

Za jednym pocałunkiem.

Słuchaj mojej piosenki.

 Nawet nie zauważyła, kiedy Diego złapał jej dłoń i gwałtownym ruchem przyciągnął do siebie, okręcając dziewczynę wokół własnej osi. Kilka chwil później w podobny sposób postąpił Leon, wyrywając Violettę z objęć czarnowłosego.

 Złożył na jej ustach pocałunek i puściwszy jej dłoń oddalił się do rywala.

 Wyglądali jak dwa wściekłe psy, które czekały na właściwy moment, aby skoczyć sobie do gardeł i rozerwać przeciwnika na strzępy.

 Z perspektywy widowni wyglądało to fascynująco i przypominało taneczną walkę o ukochaną, ale w rzeczywistości mogło mieć naprawdę poważne skutki.

 - Twój wybór, Violetto – Diego wskazał na dziewczynę, po czym - unosząc zaledwie kąciki ust – zwrócił się do Leona – Ale to ja tu jestem królem.