Rozdział Piąty

Rozdział Piąty

Daremne starania.

 Leon od jakiegoś czasu wydawał się wyjątkowo małomówny, a że tego wieczoru był zmęczony, to nie odzywał się w ogóle. Larze to nie przeszkadzało. Zatopiła się w swoich myślach, bo też i miała o czym myśleć.

 To, co się dzisiaj wydarzyło, wydawało jej się tak nieprawdopodobne, że mniej więcej w połowie drogi do domu, kiedy zatrzymali się na czerwonym świetle, nie wytrzymała.

 - Daj mi słowo, że nie wyszedłeś ze mną, żeby zrobić jej na złość.

 - Lara, przecież Violetta nawet o tym nie wie – mimo wszystko patrzyła na niego tak podejrzliwie, że się zaniepokoił – Jesteś pewna, że z tobą wszystko w porządku?

 - Nie – rzuciła – Niczego już nie jestem pewna.

 - Coś się stało? – zapytał zatroskanym głosem.

 - To nie wiesz?

 Przez chwilę się zastanowił.

 - Ona ma chłopaka i prawdopodobnie jest szczęśliwa, a ja się z tym pogodziłem – ruszył już spod świateł, ale zaryzykował i na chwilę oderwał wzrok od drogi, żeby spojrzeć na Larę – I nie rozumiem, co cię tak w tym martwi. Powinnaś się cieszyć, że ten problem masz już z głowy.

 - Co chcesz przez to powiedzieć?

 Długo się zastanawiał. Stawali na dwóch czerwonych światłach i dopiero, kiedy zatrzymali się na trzecim, odpowiedział.

 - Nie wiem, czy wierzę w prawdziwą miłość – taką od pierwszego wejrzenia - ale chyba chciałbym, żeby mnie spotkało coś takiego. Z wzajemnością. A ty? – popatrzył na Larę – Ty byś nie chciała? - ja, kochany, mogę sobie chcieć, pomyślała. Zdecydowanie nie należała do dziewczyn, które śmiały marzyć o takich rzeczach – Nie chciałabyś?

 Powtórzył pytanie, kiedy byli już bardzo blisko jej domu.

 - Powiedz mi, kto by nie chciał? – westchnęła cicho, zamykając oczy. Otworzyła je dopiero, kiedy samochód się zatrzymał i Leon zgasił silnik – Dzięki za podwiezienie – powiedziała, przechylając się w jego stronę i cmoknęła go w policzek. Przyjaźnili się, ale nigdy dotąd tego nie zrobiła. Tak go tym zaskoczyła, że speszony, aż się cofnął – I nie tylko za to – dodała.

 - Kurcze, Lara, nie poznaję cię! – w obawie przed dalszymi czułościami, przesunął się tak, że głową dotykał bocznej szyby.

 Widząc to, roześmiała się.

 - Leon, nie bój się, nie będę cię całować.

 - Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło!

 - Jesteś okropny! – rzuciła, choć była coraz bardziej rozbawiona – Ale jesteś moim przyjacielem? – popatrzył na nią niepewnie. Od jakiegoś czasu go zaskakiwała, a przed chwilą nawet pocałowała. Coś z nią było nie tak – Jesteś moim przyjacielem czy nie?

 Zażądała odpowiedzi, i to tak kategorycznie, że nie mógł się dłużej od niej wykręcać, ale na wszelki wypadek przesunął się tak, ze teraz przywarł już policzkiem do bocznej szyby.

 - Pewnie, że jestem.

 - No, to jakby co, będziesz pierwszym kandydatem na mojego męża! – musiała się prawie położyć, żeby znów go pocałować w policzek – Nie bój się, to jeszcze nie dzisiaj.

 Jeśli sądziła, że go to uspokoi, myliła się. Chłopak prawie zesztywniał.

 Ludmiła była osobą, której nie dało się nie zauważyć. Ona, w porównaniu do Violetty, nigdy nie musiała sobie niczego wyobrażać. Pewnie nawet nie miała na to czasu. Dziewczyny takie jak ona stoją przed lustrem i krzywią te swoje lekko zadarte noski, które tak kręcą facetów, oblizują wargi wydęte jakby od użądlenia pszczoły, mrużą piękne oczęta, okrągłe w stałym zdziwieniu światem, robią słodkie minki, żeby je sobie utrwalić na zapas. Nigdy nie mają nic sensownego do powiedzenia, ale są świetnymi intrygantkami. Taka właśnie była Ludmi – arogancka, mściwa i zazdrosna, a przy tym słodka, że aż mdliło.

 Nienawidziła Violetty. Od pierwszego spotkania, pierwszej minuty i sekundy. Uważała ją za największą rywalkę zarówno w wyścigu o serce Tomasa, jak i uznanie w Studio. W tym roku skupiła się na ostatecznym zniszczeniu Castillo, znajdując sprzymierzeńca w Diego.

 W gruncie rzeczy, niewiele ich różniło. Oboje byli egoistami cieszącymi się z porażek innych. Oboje pragnęli sławy i byli w stanie poświęcić dosłownie wszystko, żeby ją osiągnąć.

 Całkiem prawdopodobne, że tworzyliby idealną parę.

 Gdyby tylko chcieli.

 Violetta myślała o Leonie przez całą noc i poranek. Tworzyła rozmaite scenariusze, by przygotować się na każdą okoliczność. Ze starego przyzwyczajenia do pesymizmu, częściej była to ignorancja z jego strony, ale raz zdarzyło jej się rozważać również chęć rozmowy.

 Zgodził się porozmawiać z nią szczerze i spokojnie.

 Już sama myśl o tym wywołała w niej tyle entuzjazmu, że nie wysławszy do niego nawet jeszcze żadnego smsa, Violetta już miała lepszy humor. I na fali tego nieuzasadnionego niczym optymizmu napisała w nagłym porywie najprościej, jak się dało:

SPOTKAMY SIĘ DZISIAJ?

 Płynęły minuty, a Leon nie odpisywał. Prawie widziała, jak trzyma telefon z jej wiadomością na ekranie, wpatruje się w numer nadawcy, którego być może nawet nie pamięta, i zastanawia się, co to za głupi żart.

 Upłynął kwadrans. Wciąż nie było odpowiedzi.

 Kwadrans przeciągnął się do pół godziny.

 Pół godziny po upływie ćwierćwiecza okazało się wreszcie godziną.

 Czekanie znów ją zabijało.

 Próbowała znaleźć sobie jakiekolwiek zajęcie, ale na niczym nie mogła zatrzymać uwagi. Zegar ścienny leniwie wystukiwał sekundy. Teraz nawet czołgając się, pobiłaby rekord na setkę.

 Czas stanął w miejscu.

 Wszystkie sprzęty zastygły w oczekiwaniu na dźwięk smsa, którego ucho Violetty wyłowiłoby pośród największej wrzawy.

 Gdyby tylko chciał zabrzmieć.

 Kilka razy wydawało się nawet, że coś usłyszała, ale okazywało się to tylko złudzeniem albo biciem jej własnego serca.

 Wzięła więc do ręki telefon i patrzyła na niego, nie odrywając wzroku od wyświetlacza. Raz były to błagalne spojrzenia zdolne skruszyć kamień, to znów wściekłe, pełne irytacji i żalu. Złorzeczyła mu, zarzucała brak współpracy, rzuciłaby nim o ścianę, gdyby to tylko mogło jakoś pomóc.

 Ale komórka milczała.

Nie tylko Francesca martwiła się o Violettę. Camila, mimo własnych problemów sercowych, także bardzo przeżywała jej niepowodzenia. Uważała Diego za ostatnią osobą, która byłaby odpowiednia dla młodej Castillo.

 - Musimy coś z tym zrobić – szepnęła do Fran, kiedy przechadzały się po korytarzu.

 Brunetka zmarszczyła brwi.

 - Z „tym”, to znaczy z czym?

 - Z Diego, Francesco, z Diego – odpowiedziała wzdychając ciężko – Przecież on kompletnie do niej nie pasuje – zastanowiła się chwilę – I go nie lubimy, prawda?

 Czarnowłosa uśmiechnęła się pobłażliwie.

 - Myślę, że nie powinnyśmy się wtrącać, Cami. To jest jej sprawa, z kim się spotyka.

 Camila jednak nie słuchała.

 Już obmyślała plan, jak skutecznie pozbyć się irytującego amanta Violi.

 - Trzeba namówić Leona, żeby wrócił do przedstawienia – uśmiechnęła się dumnie, jakby co najmniej odkryła coś genialnego – Jestem pewna, że gdyby zdecydował się zagrać, to od razu wymieniliby go z Diego.

 - Muszę cię uprzedzić, że będziesz z tym miała niemały problem – mruknęła Fran, podchodząc do szafki – Leon nie bierze tego musicalu pod uwagę, poza tym częściej bywa na torze, niż w Studio – wzruszyła ramionami, wciągając jakieś nuty – Tam przynajmniej nie musi oglądać śliniącego się do Violetty Diego.

 Camila skrzywiła się lekko na samą myśl o czarnowłosym. Mimo wszystko nie miała zamiaru tak łatwo się poddać.

 Bezskuteczne oczekiwanie rodziło złość, która z kolei wywoływała odruchy buntu. Violetta obiecywała sobie, że nawet jeśli Leon napisze, ona i tak nie odpowie i zapomni o całej sytuacji. Właśnie tak, jemu na złość.

 Minęło półtorej godziny, z której każdą sekundę znała na pamięć. Dziewięćdziesiąt minut pełnego napięcia oczekiwania na to jedno słowo, trzy litery, które wystukane wreszcie przez niego na klawiaturze, skróciły litościwie jej męki.

TAK.

 Nic więcej.

 Żadnego komentarza, żadnych pytań, żadnych wyrzutów, żadnej radości.

 Po prostu i zwyczajnie: tak.

 Tylko: tak.

 Ale to było TAK.

 A więc się zgodził. Zgodził się, ale czy wybaczy? Pewnie domyśla się, że nie wychodzi jej z Diego. Chce być pomocny?

 Czy zapyta? Czy może spróbuje ją przytulić? Pocałować?

 Jak to będzie?

 Chciała jak najszybciej znaleźć się w Studio. Wybiegła z domu w takim popłochu, że dopiero w połowie drogi zorientowała się, że nie wzięła telefonu i scenariusza. Musiała po nie wrócić.

 - Cami! – warknęła Francesca, kiedy jej przyjaciółka była już pod drzwiami gabinetu dyrektora – Miałaś najpierw porozmawiać z Leonem!

 Szatynka wydała z siebie bliżej nieokreślony, ale z pewnością rozczarowany jęk.

 - Pablo mógłby nam pomóc, Fran.

 - Nam? – dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi – A jeśli Leon definitywnie nie chce do tego wracać? Nie pomyślałaś o tym?

 Camila jakby zastanowił się chwilę. Jej mina wyraźnie posmutniała.

 - Przecież on ją kocha – szepnęła – Nie można się tak po prostu odkochać, prawda?

 Francesca dobrze wiedziała, że temat uczuć był dla Cami wyjątkowo skomplikowany ostatnimi czasy. Będąc nieszczęśliwą, chciała na siłę uszczęśliwić innych, którym również nie powodziło się w miłości.

 Violetta wbiegła do sali muzycznej trochę spóźniona. Miała zaróżowione policzki i nierówny oddech. Leon stał przy pianinie, mniej więcej pośrodku, i patrzył w jej stronę. Nie ruszył się nawet wtedy, kiedy podeszła bliżej. Wydawał się jakiś inny. Zmieniony? Ale tak po jednym dniu?

 Viola usiłowała zachowywać się naturalnie, ale czuła zdenerwowanie, jakby się umówiła na randkę w ciemno. Postanowiła usiąść, czując jak uginają się pod nią nogi. Wszystkie wątpliwości kotłowały się w jej głowie, jakby ktoś co najmniej włożył tam mikser.  

 Leon po chwili usiadł obok, przyglądając się szatynce z nieukrywanym zdziwieniem. Chciała powiedzieć coś, co sprawiłoby mu przyjemność, co jednocześnie byłoby prawdą, nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

 - Chciałaś się zobaczyć, żeby coś przećwiczyć, tak? – zapytał w końcu, sięgając po scenariusz.

 Trochę ją to rozczarowało.

 - Tak, tak – odparła po dłużej chwili zastanowienia.

 Oczywiście skłamała.

 Podobnie jak Leon zajrzała do skryptu, w sumie po raz pierwszy przeglądając te wszystkie sceny. Za nic nie mogła się skupić. Tłumaczył jej coś, ale ona odpłynęła myślami na tyle daleko, że stała się kompletnie nieobecna.

 Kiedy Leon szukał czegoś za sobą, poczuła, jak delikatnie zetknęli się kolanami. Dziwny dreszcz przeszył jej plecy, ale nie odsunęła się.

 Udało jej się zauważyć, że chłopak co jakiś czas pocierał prawe oko, jakby coś mu w nim przeszkadzało. Uznała to za dobry pretekst do zbliżenia.

 - Poczekaj – szepnęła, kiedy kolejny raz podniósł rękę – Mogę?

 Nie odpowiedział, więc uznała to za pozwolenie.

 Jedną dłonią nieco uniosła jego brodę, a drugą delikatnie przetarła powiekę. Zamrugał kilka razy i wydawało się, że wszystko jest już w porządku.

 Patrzyli na siebie dłużą chwilę, po czym Leon otworzył usta, tak jakby chciał coś powiedzieć, jednak nie zdążył, bo szatynka, nie zastanawiając się ani chwili dłużej, złączyła ich wargi w pocałunku.

 Przez moment wydawało jej się, że jest bohaterką starego romansu, w którym kochankowie mają cały świat przeciwko sobie, a jednak pokonują wszystkie przeszkody i udaje im się być wreszcie razem. 

 Teraz nadeszło to „wreszcie”. Chciała już przerzucić ostatnią kartkę romansu i przeczytać, że żyli długo i szczęśliwie, bo niczego nie potrzebowała tak bardzo, jak szczęśliwego zakończenia. Mimo wszystko jakoś nie mogła. Coś skutecznie ją blokowało, ale nie były to myśli o Diego. Nim nie przejmowała się wcale.

 Leon nie zrobił żadnego ruchu. Nie odsunął się, nie drgnął, nie pogłębił pocałunku. Nic. Jego obojętność była tak dobijająca, że mimo zamkniętych oczu, Viola poczuła, jak napływają do nich łzy.

 Tak bardzo chciała, żeby zrobił choć jeden mały gest: dotknął ją, objął, cokolwiek. Przecież zawsze coś stawało im na przeszkodzie, a teraz? Teraz miał ją całą dla siebie, wyłożoną jak na tacy.

 - Leon – jęknęła, odrywając się od niego na chwilę. Ujęła jego twarz w dłonie, próbując zdefiniować to krótkie spojrzenie, którym ją obdarzył – Leon, proszę.

 W gruncie rzeczy sama nie wiedziała, o co tak właściwie go prosiła. O przebaczenie? O jakiś ruch? O uśmiech? O słowo?

 Tym razem pocałowała go delikatniej i bardziej zmysłowo. Gładząc jego policzek, chciała wyczuć, że się uśmiecha, jednak nic na to nie wskazywało.

 Przez chwilę odniosła wrażenie, że zaczyna się angażować, ale on tylko lekko przechylił głowę, bo tak mu kazała.

 Łzy mimowolnie pociekły wzdłuż jej policzków, zostawiając po sobie mokry ślad. Nie chciała płakać, ale za nic nie mogła się powstrzymać. Nie była tak silna, jak się jej do tej pory wydawało.

 - Violetto – szepnął, kiedy odsunęła się, by wytrzeć oczy. Miała cichą nadzieję, że wreszcie powie coś miłego, pocieszy ją, tak jak zwykł to robić w podobnych sytuacjach – To nie ze mną powinnaś ćwiczyć scenę ostatniego pocałunku – wypowiedział te słowa na tyle delikatnie, że zabolały ją jeszcze bardziej. Nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. Właśnie dał jej do zrozumienia, że nic to dla niego nie znaczyło. W dodatku, co prawda nie wprost, przypomniał jej o Diego, wobec którego okazała się bardzo nie w porządku – Następnym razem, gdy będziesz chciała przećwiczyć tę scenę, zwróć się o pomoc do chłopaka. 

 Uśmiechnął się pobłażliwie, wstając z miejsca. Pozbierał rozrzucone kartki i, wychodząc, rzucił przez ramię ciche „do zobaczenia”.

 W jednym momencie wszystko, co do tej pory miało dla Violetty jakikolwiek sens, straciło go bezpowrotnie.

 Przecież nie był pierwszym lepszym.

 Przecież miał być tym jedynym.