Rozdział Szósty

Rozdział Szósty

Kalkulacja uczuć.

  - Chyba się w tobie zakochałam – wydusiła, po czym spojrzała w lustro, żeby przekonać się, jak idiotycznie wyglądała, wypowiadając te słowa.

 Tego samego dnia, kiedy zrozumiała, że jest w nim zakochana, zdała sobie również sprawę, że i on coś do niej czuje. Nie należała do dziewcząt, którym wystarcza kilka powłóczystych spojrzeń chłopaka czy parę komplementów, żeby na tej podstawie budować sobie teorie o tym, jak bardzo za nią szaleje. Była raczej nieufna i pamiętała tylko jedną taką sytuację, gdy ktoś się nią zainteresował. Pewien natrętny mechanik-amator, poznany na torze, chodził za nią przez tydzień i groził, że się powiesi, jeśli się z nim nie umówi. Nie powiesił się, a już parę dni później uganiał się za kolejną dziewczyną. 

 Więc kiedy niedawno uświadomiła sobie, że Leon jest w niej zakochany, nawet nie próbowała zastanawiać się nad tym, skąd to wie. Po prostu wiedziała.

 Aczkolwiek przemknęło jej przez głowę, że nie powinna się zdradzać ze swoimi uczuciami, że może ukrywając je, przynajmniej przez jakiś czas, sprawi, że będzie mu na niej jeszcze bardziej zależało.

 Ale Leon wcale nie kochał Lary. Owszem, bardzo ją lubił i była dla niego kimś niezwykle ważnym, a przede wszystkim godnym zaufania. Od jakiegoś czasu wyobrażał sobie nawet, że mogliby być razem, ale nie wiedział jaki miałoby to sens, skoro wciąż, gdzieś tam głęboko w jego sercu, tkwiła myśl, że między nim a Violettą wszystko mogło się jeszcze ułożyć.

 Właśnie dlatego, Lara tak usilnie próbowała wybić mu te wszystkie nadzieje z najgłębszych zakamarków głowy.

 Patrzyły w głąb klasy z otwartymi ustami, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Przyszło im wprawdzie do głowy, że musiały wyglądać niezbyt inteligentnie, ale zanim zdążyły pomyśleć, że trzeba by coś z tym zrobić, Leon wyminął je w drzwiach, lekko marszcząc brwi. Nie odezwał się jednak ani słowem, więc przez chwilę nie musiały się przejmować, że nie były w stanie o niczym myśleć.

 - Nie wierzę – wybąkała w końcu Francesca, przyglądając się zmierzającej w ich stronę Violetcie – Nie wierzę!

 Szatynka westchnęła cicho i dopiero wtedy jej przyjaciółki zauważyły, że ma zaczerwienione od płaczu oczy. Cały entuzjazm diabli wzięli.

 - Violu, czy ty płaczesz? – uśmiech, który jeszcze chwilę temu gościł na twarzy Camili, wolno znikał.

 - To na pewno ze wzruszenia! – brunetka machnęła ręką, ale chwilę później została zgromiona przez morderczy wzrok Cami.

 - Możesz mi powiedzieć, co się stało? – położyła jej dłonie na ramionach i cofnęła się o krok, żeby przyjrzeć się jej twarzy.

 Była blada i wyjątkowo smutna. Dziewczyny wiele razy widziały ją w złym stanie, ale to był pierwszy raz, kiedy wyglądała aż tak okropnie.

 - Przepraszam – wybełkotała, pociągając nosem – Nie chcę teraz o tym rozmawiać.

 Przez jakiś czas stały w milczeniu i dopiero gdy Violetta zrobiła krok do przodu, Camila złapała ją za rękę i zatrzymała.

 - Widziałyśmy, że ty, że Leon, że wy – urwała, czując, że to jednak nienajlepszy pomysł. Zastanowiła się chwilę, zarzucając myślom brak współpracy. Ostatecznie postanowiła dać temu spokój – Wiesz, gdzie nas szukać – szepnęła, uśmiechając się nieznacznie, po czym pozwoliła jej odejść.

 Lepiej być nieszczęśliwą samotnie, niż nieszczęśliwą z kimś innym.

 Violetta lubiła to zdanie i pocieszała się nim w chwilach bolesnej samotności. Teraz dawało jej ono siłę, by przetrwać, znosić szeptanki za plecami i nie czuć się gorszą.

 Zrozumiała nawet, że w gruncie rzeczy nie potrzebuje przyjaciółek, żeby rozkładać z nimi swoje uczucia na części pierwsze. Doceniała ich zaangażowanie, ale czułaby się zażenowana, opowiadając im o nieodwzajemnionych pocałunkach i o tym, jak boi się nieuchronnego ciągu dalszego. Jak jest stremowana tym, że być może kiedyś przyjdzie jej pogodzić się z niechęcią Leona, a do tego będzie musiała znosić ciągłe docinki ze strony znajomych, a przede wszystkim Ludmiły, która z dumą ogłosi swój ostateczny triumf.

 Na domiar tego wszystkiego, Violetta nie znała konspiracyjnych planów Diego, który nieustannie bawił się w podchody, irytując tym nie tyle, co samą Castillo, a własnego blond-sprzymierzeńca.

 Ludmiła niezmiennie nienawidziła wszystkiego, co kiedykolwiek i jakkolwiek związane było z tą, która odebrała jej Tomasa i, jak później stwierdziła, Leona także, więc niepozorna i uwielbiana przez wszystkich Violetta znajdowała się na pierwszym miejscu listy osób przeznaczonych do kasacji bądź chwilowego unicestwienia, dopóki los nie zechciałby uznać takowego przypadku za przydatny.

 Diego natomiast, pełnił funkcję wiernego pomocnika i być może zastępcy Nati, podczas gdy tamta zaczęła spędzać coraz więcej czasu z głównymi wrogami blond-księżniczki.

 - Diego, kochany, odpowiesz szczerze swojej ulubionej wspólniczce? – zatrzepotała rzęsami i zbliżyła się do ciemnowłosego, który aktualnie był pochłonięty komponowaniem nowego utworu.

 Zmierzył blondynkę przeszywającym wzrokiem, po czym, jak gdyby nigdy nic, wrócił do chwilowo przerwanego zajęcia. Układana przez niego piosenka faktycznie była zachwycająca. Violetta miała okazję usłyszeć jej fragment, gdy jakiś czas temu poprosił ją, by z nim zaśpiewała. Ludmiła nie widziała w niej jednak nic nadzwyczajnego. Przecież nie interesowało ją nic, co nie stanowiłoby dla niej żadnych korzyści.  

 - Będziesz nade mną tak sterczeć? – chłopak nawet się nie odwrócił, by spojrzeć na rozmówczynię, ale spokojnie mógł wyobrazić sobie, jak zacisnęła pięści i zrobiła tą typową, nadętą minę – Wszystko idzie tak, jak powinno, jeśli o to chcesz zapytać.

 Uczucia, jakimi darzył prawdopodobnie jedyną osobę, która choć trochę go lubiła, były do pewnego stopnia wymuszone i nieszczere, podczas gdy powinien traktować ją jak najlepszą przyjaciółkę – zawsze i bez zastanowienia. Mimo to, zbyt ckliwe, jak na niego przynajmniej, było czuć potrzebę troski o Ludmiłę, czy też chęć przebywania w jej towarzystwie.

 Prędko stała się więc jedynie ozdobą sprawiającą sporo kłopotów.

 Była, bo miała być. Po to, by wiedział, że nie jest sam, że ktoś myśli dokładnie tak jak on i jest w stanie dołożyć wszelkich starań, by osiągnąć tak ważny dla nich cel - sławę. Gdyby owa świadomość posiadania jej przy sobie przestała mieć znaczenie, z pewnością pozbyłby się uroczej intrygantki bez wahania.

 - Idź do diabła, niewdzięczniku! – warknęła w odpowiedzi, odwracając się na pięcie – Ludmi wychodzi! – dodała jeszcze pstrykając, zanim zniknęła za futryną.

 Jej porywczość i z pewnością trudny charakter, nie były dla Diego niczym zaskakującym.

 Nie rozumiał jednak, o co tym razem mogło jej chodzić. Bywało, że zachowywała się w sposób kompletnie niejasny i pozbawiony jakiejkolwiek logiki. Obmyślała coś w tej rzekomo pustej głowie, by potem nic nie mówiąc, przejść do realizacji kolejnego, wrednego planu. Nieważne, czy miałby on czemuś sprzyjać, czy też nie.

 - A co jeśli to ja jestem diabłem?

 Czy Leon nie kochał Violetty Castillo?

 Z pewnością próbował sobie wmówić, że nie kocha już nikogo. Wydawało mu się, że dzięki temu nie zwariuje. Te wszystkie nieporozumienia, kłótnie, żale, troski, ciągłe problemy – nie dotyczyłyby go. Byłby wolny i być może szczęśliwy. Ale czy nie wycierpiał zbyt wiele przez miłość, żeby teraz tak po prostu się jej wyrzec?

  - Nie chcesz jeść? – Lara przyjrzała mu się dokładnie, zauważając, że nawet nie dotknął widelca.

 - Mówisz, jakbyś się martwiła – szepnął, ale po chwili skarcił się w myślach. Wciąż zapominał, że Lara nie była taka jak Violetta.

 Przespacerowała się wzdłuż pomieszczenia, po czym siadła po drugiej stronie stołu. Uśmiechnął się, widząc jej roztrzepane włosy i lekko przymrużone powieki. Co najgorsze, bardzo mu się to podobało.

 Powtórnie się jej przyśnił. Taki radosny i czuły. Przegarniał jej włosy dłonią, pochylał się, jakby chciał pocałować. Coś mówił, uśmiechał się, a ona wyobrażała sobie, że wciąż ją kocha – bezwarunkowo i całym sercem. Jednak, gdy się obudziła, wszystko dopadło ją od nowa – dawny ból, dotkliwe poczucie wszechobecnej beznadziejności. Znów nie chciało się jej wstać i gdyby nie obiecała Diego, że wieczorem gdzieś wyskoczą, na pewno nie ruszyłaby się z łóżka, w którym i tak spędziła niemal cały dzień.

 Od razu poznał, że coś się stało.

 - Wyglądasz, jakbyś wdepnęła w psią kupę – próbował zażartować, ale mu nie wyszło.

 - Przyśnił mi się.

 - I to cię martwi?

 - Nie chcę, żeby mi się śnił.

 - Powiedz mu to, jak znowu go tam zobaczysz.

 - A jeśli przestanie przychodzić? – tłumaczyła niemal z płaczem – Dlaczego nie potrafię sobie powiedzieć: „To koniec! Daj spokój! Wyluzuj.”?

 - Każ mu postawić sprawę jasno. Może wtedy będzie ci łatwiej?

 Diego nie przejmował się Leonem. Nie obchodziło go to, że Violetta cierpiała. On miał tylko sprawiać dobre wrażenie, posyłać jej sztuczny uśmiech, przytulać, kiedy zaistniała taka konieczność. Violetta była dla niego taką samą dziewczyną, jak wszystkie inne. Nie znaczyła nic, poza tym, że mógł się przy niej trochę rozerwać.

 - Kochasz mnie? – wyszeptała, patrząc na niego w taki sposób, że nawet najgorszy drań by zmiękł.

 Ale Diego się nie złamał.

 - Kocham – odparł po chwili, ale nie spojrzał jej w oczy. Ton jego głosu był tak sztuczny, że nawet głupiec rozpoznałby to ohydne kłamstwo. Mimo wszystko Viola tak bardzo chciała w nie wierzyć, że w końcu zatraciła się w nim doszczętnie, zapominając o dawnych przestrogach przyjaciół – Ja, w porównaniu do Leona, mówię prawdę.

 Przytuliła go jak najmocniej potrafiła.

 Nie miała ochoty nigdzie wychodzić. Wiedziała, że są zupełnie sami, więc pragnęła pozostać w jego ramionach i nie bać się już niczego, choć, co jakiś czas, przez głowę przemykały jej natrętne myśli, że przecież to nie jego ciepła tak bardzo potrzebowała.

 Mimo wszelkich wątpliwości, to było cudowne doznanie tak czuć jego oddech we włosach, pocałunki na szyi i dłonie głaszczące plecy. Doznanie, wobec którego wszystko inne wydawało się małym poświęceniem. Teraz było jej już wszystko jedno, czy ktoś był tam oprócz nich, czy ktoś patrzył. Chyba zresztą nie było nikogo takiego.

 Stał za nią i muskał ustami jej szyję. Podobało jej się. Bardzo. Odwrócił ją do siebie i delikatnie pocałował. Czuła ciepło jego dłoni. Był czuły i delikatny. Nie zrobił ani jednego nagłego ruchu. Nie powiedział ani jednego zbędnego słowa.

 Tysiące myśli przelatywało przez jej głowę, w tym ta jedna, najważniejsza – żeby przestać. Nie umiała jednak zdobyć się na odwagę i znaleźć odpowiednich słów, zrobić zdecydowanego kroku. On tymczasem prowadził ją w stronę łóżka.

 Omdlewała w jego ramionach. Chciała zastygnąć tak na całą wieczność. Była oszołomiona, ale spokojna i czuła się bezpiecznie. Nie wstydziła się i nie bała. Ufała mu. To było nieodpowiedzialne i złe, ale tak, ufała mu. Prze tą jedną chwilę.

 - Diego – mruknęła, gdy oderwał się od niej, żeby złapać oddech – Nie wiem, czy to w porządku. Właściwie to nie powinnam, a i tak to robię. Ja przecież – urwała nagle, gdy przyłożył palec do jej ust.

 Jego dotyk sprawiał wielką przyjemność. Był kojący i rozgrzewający zarazem.

 - Ciii – szepnął, patrząc jej w oczy – Ja tylko próbuję ci pomóc, Violetto – uniósł kąciki ust, po czym ponownie złączył ich wargi.