Rozdział Jedenasty

Rozdział Jedenasty

Nowy początek.

 Jeszcze kilka dni temu powiedziałaby, że nie wie, czego chce.

 Ale teraz wiedziała.

 Doskonale zdawała sobie z tego sprawę: pragnęła być bohaterką romansu. Marzyła o miłości absolutnej. Takiej, która porywa jak burza, odbiera rozum i znieczula na wszystko, co dzieje się dookoła. Pragnęła emocji, chciała zwariować, oszaleć, gryźć palce, cierpiąc, i radośnie fruwać w chmurach, patrzeć na świat w oszołomieniu i śpiewać, pijana szczęściem.

 Pragnęła kochać, nie była jednak gotowa do poświęceń. Chciała miłości bez komplikacji lub z taką ich dawką, by nie burzyły jej świata, nie niszczyły hodowanego przez całe życie mniemania o sobie i ludziach.

 Pewnego dnia – tak, to było tamtego dnia – wreszcie to zrozumiała. Zrozumiała, że nie dorosła jeszcze do własnego mniemania o sobie, o innych.

 Chciała być kochaną, tylko kochaną.

 Sama jednak nie nauczyła się jeszcze kochać.

 Od musicalu minął prawie miesiąc.

 Codziennie odprowadzana do Studio, pilnowana na każdym kroku, wariowała. Nie mogła znieść spojrzeń, nie mogła wytrzymać tego cholernego poczucia winy. Płonęła, widząc ich sylwetki.

 Diego wiele razy próbował.

 Na marne, ale próbował. Potrafił wychwycić ten krótki moment, kiedy była sama, kiedy nikt jej nie pilnował. Niestety chwila ta trwała na tyle krótko, że nie był w stanie wypowiedzieć nawet trzech słów, trzech prostych słów.

 Nikt nie potrafił zrozumieć przewrażliwienia Germana. Nikt, nawet on sam tego nie rozumiał. Nie wiedział, dlaczego znów zamyka córkę w szklanej kuli, nie pozwalając jej rozwiązywać problemów osobiście, z honorem. Chciał ją chronić, ale nie zdawał sobie sprawy, że chroniąc ją odbiera jej możliwość działania, prostowania ścieżek.

 A Leon się nie odezwał.

 Violetta do niego też nie.

 Jednak codziennie w przedziwny sposób doświadczała jego istnienia. Nie umiała sobie tego wytłumaczyć, nie potrafiła nawet nazwać zaskakującej pewności, że on ciągle jest gdzieś bardzo blisko.

 Często o nim myślała, może to właśnie powodowało ów stan.

 Ale dla niej nadal najważniejszy był wstyd.

 Ciągle nie umiała sobie z nim poradzić.

 Może gdyby zaakceptowała swoje zachowanie podczas występu jako wyraz nieuchronnego lęku i przerażenia w sytuacji, gdy stykamy się z czymś nieoczekiwanym, byłoby jej łatwiej? Ale ona wciąż oskarżała się o brak heroizmu i przekonania, że tak właśnie myśli o niej Leon: jak o małym tchórzu, który zwiał, pokazując prawdziwe oblicze. A to było trudne do zniesienia.

 Na szczęście uczyła się intensywnie do zaliczeń i tylko ciepłe wieczory uświadamiały jej, jak szybko mija czas, kiedy się na nic nie czeka.

 Bo Violetta już na nic nie czekała.

 Postanowiła tuż po zakończeniu roku wyjechać do Hiszpanii z ojcem. Wszystko było ustalone i omówione, i dziewczyna cieszyła się na tę zmianę. Wejdzie w nowe środowisko, nowe miasto, zacznie kolejny rozdział. Czekała już na nią babcia, słaba, ale radośnie podniecona, że dom znowu wypełni się dźwiękami życia, i czekał przygotowany przez nią wesoły pokój na pięterku. Z widokiem na ogród i niebo.

 Czerwiec, wypełniony mnóstwem terminów zadań, przede wszystkim sprawnościowych, gęsto powciskanych w kalendarz, mijał cicho i niepostrzeżenie. Violetta zdawała kolejne zaliczenia, czując, że zamyka pewien etap życia, ale miała też wrażenie, że wszystko, co ważne, jest wciąż jeszcze przed nią. Nie żałowała Buenos Aires. Nie żałowała niczego. Nie zostawiła tu najlepszej przyjaciółki, bo ta odsunęła się od niej w jakimś momencie, który Violetta zupełnie przeoczyła, chłopaka, bo było ich dwóch, w tym jeden postanowił się nie odzywać. Nie będzie tęskniła, nie będzie wspominała.

 Jej walizka, lekka i gotowa na przyjęcie nowych wrażeń, spakowana najpotrzebniejszymi rzeczami, stała przy drzwiach.

 Wyłączyła laptopa i schowała go do futerału. Zamykając drzwi, rzuciła ostatnie spojrzenie na pokój. Za godzinę wsiądzie do samolotu i odleci na kilka lat, może na zawsze? Nagle zrobiło jej się smutno. Coś tu przecież jednak zostawiła. Nie tylko meble i książki, obrazki na ścianach i firanki w oknie. Przede wszystkim zostawiła tu niechciane uczucia: swój wstyd, upokorzenie i to coś, co zaistniało przez kilka zaledwie godzin, po czym zginęło, poranione przez okoliczności. A może ona sama to zabiła? Uciekała do Hiszpanii, licząc na pozbycie się z pamięci tego, co niewygodne.

 Układała sobie w głowie plany na przyszłość. Bardzo ambitne.

 Nie myślała już o Violetcie, którą była do tej pory. Nie użalała się nad sobą, dostała przecież tak wiele. Miniony rok był rokiem zaskoczeń: radości i smutku, bólu trudnego do zniesienia i chwil, które chciałoby się zatrzymać. Huśtawka emocji nauczyła ją więcej o życiu niż wszystkie mądre książki razem wzięte, bo wiedza o sobie samym jest ważniejsza od formułek i definicji.

 Ale czy jestem przez to mądrzejsza? Zastanawiała się momentami. Bynajmniej, odpowiadała po chwili namysłu. Więcej wiem, ale czy umiem zastosować to w praktyce? Oto cała trudność. Jednak myślę – i to trochę śmieszne – że wykres mojego życia dzięki tym ciągłym amplitudom, wyskokom do góry i w dół, teraz się ustabilizuje. Znów nic się nie będzie działo. Ale, na co ja wciąż czekam? Powinnam głośno wypowiedzieć swoje marzenia, bo to będzie pierwszy krok w ich kierunku. Kiedyś ktoś mądry powiedział, że nie wiedząc, dokąd mamy żeglować, nigdy tam nie dopłyniemy. I pewnie miał rację. Myślę, że trudność polega na tym, że ja nie wiem, czego chcę. Albo wstydzę się to nazwać. Jeśli to egoizm – trudno, jeśli głupie dziewczyńskie marzenie – tym gorzej, ale chcę znowu być zakochana. Staram się nie myśleć o przeszłości, mgliście przypominam sobie moment, kiedy rozstawałam się z Leonem. Mogłabym się łudzić, że on czeka, ale nie, nie sądzę. Zawiódł się na mnie wielokrotnie, i to bardzo. Sama się na sobie zawiodłam. Myślałam, że jestem kimś więcej, myślałam, że w miłości dam z siebie wszystko. Nieprawda. Uciekłam przerażona. Nie lubię tak o sobie myśleć, ale czy jestem godna, aby mnie kochano? By on mnie kochał? Jakoś przy Diego nigdy nie zadawałam sobie takich pytań. Tak właśnie było. Ale dlaczego? Dlaczego Diego nie był tak problematyczny jak Leon? Co sprawiało, że z nim wszystko układało się tak dobrze? A kłótnie? Bywały, ale krótkie, wieńczone masą uścisków i pocałunków. Nawet Ludmiła nie stanowiła dla Violetty wielkiego problemu. Potrafię mu to wybaczyć, dziwiła się. Może dlatego, że sama nigdy nie byłam wobec niego naprawdę w porządku? Raniliśmy się nawzajem, nie czując, nie słysząc i nie mówiąc. Ani ja, ani on, żadne nie wiedziało. To był taki sam układ. Nieczysty, ale cichy i ukryty. Niewiedza była naszym szczęściem.

 Klamka lekko drgnęła, a przymknięte drzwi uchyliły się nieznacznie. Nawet w ciemnościach poznałaby jego twarz, sylwetkę, te błyszczące oczy.

 Czuła się zamrożona, kompletnie niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Nie wiedziała, co powiedzieć, nie mogła mówić.

 - Mój tata – zdołała wyszeptać po chwili, która w jej odczuciu mogła trwać nawet sto lat – Nie możesz tu być, będzie wściekły.

 Nie zaprzeczył, nie przytaknął. Na skraju pustego biurka położył skrawek papieru, a potem długo się nad czymś zastanawiał.

 Violetta też myślała. Dziś stracę wszystko, zgrzytało jej w głowie. Stracę wszystko. Co jest wszystkim? Ustaliłam przecież, że nie mam nic do stracenia. A jednak. Mogę stracić wszystko. Ktoś może być wszystkim. Świadomość tego była jak wahadło wielkości księżyca, a kto wie, czy nie słońca.

 - Violetto – słyszy i przełyka pocisk, który tkwi w jej gardle.

 - Tak?

 - Dlaczego płaczesz?

 Jego głos jest prawie tak delikatny jak dotyk motyla.

 - Nie płaczę – kłamie, chociaż łzy ciekną wzdłuż jej pobladłych policzków – Musisz iść – dodaje po chwili, choć słowa ledwo przeciskają się przez usta.

 - Tak, wiem – odrywa rękę od drewnianego blatu w taki sposób, jakby coś go poparzyło – Wiem.

 Odwraca się, chce wyjść.

 - Leon! – zatrzymuje go, wypowiadając jego imię w taki sposób, że mogłaby roztopić lód. Milczą.

 Milczą.

 Milczą.

 Milczenie ich zabija.

 - Tak, jestem szczęśliwy – uprzedza ją. Wie, że to zaboli, choć nie powinno. Jak szczęście może wywoływać ból? – Ale nie tak szczęśliwy jak wtedy.

 Znów milczą, a ona nie rozumie, dlaczego jeszcze nie rozwiała się w nicość.

 Leon pociera bok szyi.

 - Gdybyś mnie kochał, to czy znalazłbyś szczęście u boku innej dziewczyny?

 Wypowiada to na głos, choć wcale nie chce.

 Teraz żałuje. Ona bardziej na niego zasługuje, myśli.

 - Gdybyś mnie kochała, to czy miałabyś powód do wątpliwości?

 Żałuje bardziej. Byłam głupia.

 - Gdybyś mnie kochał, to czy pozwoliłbyś mi odejść?

 Zaciska pięści. Przecież sama uciekam.

 - Gdybym cię nie kochał, to czy byłbym tu teraz?

 Mięknie.

 Rozpływa się jak masło.

 Powoli, powoli.

 - Nie wiem – odpowiada z udawaną ironią. Nie umie dobrze ironizować. Jest kiepska w te gierki. Wpatruje się w jakiś punkt przed sobą, nęka ją świadomość różnych ewentualności. Wreszcie ich spojrzenia stykają się – Nie chcę, żebyś mnie kochał, Leon. Nie chcę, bo...

 Urywa.

 Czuje jak jego dłonie spoczywają na jej ramionach, jak delikatnie – choć stanowczo – przysuwa ją bliżej siebie, jak przez ułamek sekundy patrzy jej w oczy, a potem... a potem jego usta są tak blisko moich.

 - Zostaw – szepcze. Znowu kłamie. Przecież chce, żeby ją dotykał, żeby był blisko, żeby ją całował – Leon.

 Dotyka czołem jej czoła, chwilę później stykają się nosami.

 - Ten jeden raz – mówi, jakby chciał ostatniego, delikatnego i prawdziwego pocałunku, ale to nie to, to nie tak – Ten jeden, jedyny raz – powtarza – Po prostu się zamknij.

 Wydaje stłumiony jęk, coś jak „chcę-niechcę”, a on całuje ją mocno, bez umiaru. Jego ręce otaczają jej plecy, a ona czuje jakby lizało ją milion płomieni, tak gorących, tak duszących, że ledwo łapie powietrze.

 Wpatruje się w jego usta, chce zrobić kolejny ruch, ale w pokoju rozlegają się trzy odległe sygnały telefonu.

 - Leon, co ty tu jeszcze robisz?! – przerażony głos Angie wyrywa młodych z dziwnego amoku – Jak German cię zobaczy! – ucina wywód, spogląda na chłopaka, potem przygląda się Violetcie. Już wszystko wie – Przykro mi, że przerywam wam w takiej chwili, ale na nas już pora – zwraca się do Leona – Na ciebie już dawno temu, więc raz-raz, już cię nie ma!

 I wszystko znika.

 Wszystko.

 On.

 Ten, który sprawia, że ona zapomina o tym, co złe, o błędach, o żalu, o smutku.

  

 Może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdybym nie przyjechała do Buenos Aires? Nie zaczęłabym śpiewać, nie poznałabym tych wszystkich ludzi, uniknęłabym wielu błędnych i raniących decyzji.

 Może.

 Ale to nie czas na gdybanie.

 Zaczynam od nowa.

 W Hiszpanii, kiedy ojciec był zbyt zajęty bagażami, znalazła czas, by rozwinąć pozostawioną przez Leona kartkę. Rozłożyła ją delikatnie, bojąc się, że coś umknie jej oczom.

 Małymi literami, lekko zamazany, widniał napis:

 „Nic nie trwa wiecznie.”

  I to by się zgadzało. Ale Violetta nie chciała się nad tym rozwodzić, bo słowa były jasne. Wszystko stało się takie proste, takie logiczne.

 Karteczka niczym liść poszybowała z podmuchem wiatru, odkrywając całą swą tajemnicę. Ale Violetta za późno się zorientowała, że wyjaśnieniem były słowa na odwrocie. Takie kruche, takie piękne.

 „Tylko miłość.”

 Wrócę, pomyślała.

 Nie dziś, bo to za wcześnie, ale wrócę.