Rozdział Siódmy

Rozdział Siódmy

Ja + ty ≠ my.

  Violetta odłożyła książkę, zgasiła lampkę na nocnym stoliku i położyła się na wznak z rękami pod głową. Mimo zamkniętego okna do pokoju dochodziły dźwięki z ulicy, gdzie co jakiś czas przetaczali się podróżni muzycy, tańcząc i śpiewając przy akompaniamencie różnych instrumentów.

 Dziewczyna zamknęła oczy i próbowała wyłowić znane jej słowa. Czuła się dziwnie spokojna i może nawet szczęśliwa, choć wciąż trudno jej było pogodzić się z faktem, że ktoś, kto jeszcze do dzisiaj był dla niej całym światem, stawał się nagle kompletnie obojętny.

 - A jeśli ja nigdy Leona nie kochałam? – pomyślała, wzdychając cicho – A jeśli tylko mi się wydawało?

 Mocno wytrącona z równowagi, usilnie próbowała wszystko sobie poukładać. Z jednej strony wciąż chciała wierzyć, że jej uczucia były prawdziwe, ale zaraz przypominała sobie ten kojący dotyk Diego, dzięki któremu, choć na chwilę, mogła zapomnieć o problemach.

 Nie chciała, żeby historia zatoczyła błędne koło. Nie chciała znów wybierać.

 Nie umiała.

  - I o której mam jutro po ciebie przyjechać? – zapytał Leon, kiedy szli w stronę oświetlonego latarniami parku.

 Plątały się nad nimi gałęzie drzew, przygniatane przez rozgwieżdżone niebo. Ludzi przechodziło niewielu i Lara pomyślała, że to spacer jej marzeń.

 Już dłużej nie można było tego odwlekać. Musiała się wreszcie zdobyć na odwagę i powiedzieć mu całą prawdę. Od kilku dni przychodziła na tor, powtarzając sobie po drodze, że to zrobi, jednak nie zdobyła się na to ani w poniedziałek, ani we wtorek, ani w środę, ani w żaden inny dzień.

 Postanowiła, że powie mu to teraz. Ale kiedy popatrzyła na jego rozjaśnioną szczęściem twarz, starannie przygotowane słowa, które od kilku dni powtarzała w myślach – co jakiś czas wprowadzając drobne zmiany – nie chciały jej przejść przez gardło.

 Leon patrzył na nią, czekając na odpowiedź.

 - O piątej? – odezwała się niepewnym głosem.

 Przytakująco kiwnął głową i uśmiechnął się szeroko. Lubił towarzystwo Lary, mimo że ciężko było przekonać ją do swoich racji. Często miewała odmienne poglądy i broniła ich jak lwica, ale Leon doskonale wiedział, że gdyby tylko chciał, byłaby w stanie zgodzić się i z jego wersją.

 - Po premierze odchodzę ze Studio – powiedział, kiedy panująca wokół cisza zrobiła się nieco niezręczna.

 Lara zauważyła, że stało się to jakąś niepisaną tradycją – kiedy znajdowała wreszcie spokój, skoncentrowana na innym zajęciu, on informował ją o czymś tak zaskakującym, jakby na odległość wyczuwał jej okropny nastrój i koniecznie chciał go poprawić.

 Nie ukrywała, że była mu za to wdzięczna, ale czuła też pewne obawy. Nic bowiem nie było tak pewne, jak na pierwszy rzut oka mogło się jej wydawać.

 - Myślałam, że nie wyobrażasz sobie życia bez śpiewania – mruknęła, wyzbywając się większych emocji, żeby nie dać po sobie poznać, jak bardzo ucieszyła ją ta wiadomość. 

 Leon uśmiechnął się tylko. Wiedział, że gdyby mogła, skakałaby teraz wokół niego jak kilkuletnie dziecko. Przecież zawsze chciała, żeby więcej uwagi poświęcał wyścigom, żeby najlepiej zajął się tym na poważnie, bo miał duży potencjał. A ona byłaby jeszcze szczęśliwsza, gdyby czas, który do tej pory przeznaczał na naukę w Studio, teraz poświęcał jej. 

 - Jestem szczerze rozczarowany twoją reakcją – podsumował w końcu, siadając na jednej z parkowych ławek.

 - Przepraszam – zreflektowała się, stając naprzeciwko niego – Po prostu mam dziwne przeczucie, że to nie może być takie proste.

 Chłopak zastanowił się chwilę, układając w myślach jakieś błyskotliwe zdanie. Nic mądrego nie przychodziło mu jednak do głowy. Gdzieś tam głęboko świtała mu świadomość, że obawy szatynki, mimo wszystko, były słuszne.

 - Martwisz się – zauważył, ujmując jej dłonie. Poczuła, jak dziwne ciepło przedarło się przez jej ciało – Ale już postanowiłem – dodał po chwili, widząc, że wciąż niedowierza – Nie przestanę śpiewać, bo to kocham, ale nie muszę chodzić do Studio, żeby to robić.

 Te słowa nieco ją uspokoiły.

 Kiedy odwrócił głowę, zagapiwszy się jakichś ludzi, postanowiła, że cmoknie go w policzek. W ramach nieopisanego szczęścia, które wypełniło jej duszę.

 Nachyliła się więc i, gdy miała już dotknąć wargami jego twarzy, on niespodziewanie przekręcił głowę, złączając ich usta w pocałunku.

 Lara znała miłość głównie z filmów i swoich dziecięcych zauroczeń, rzadko więc była to pełna opowieść. Przeważnie schematyczna i wyrywkowa, niemożliwie ckliwa, nie odpowiadała na żadne z pytań dodatkowych. Kończyła się na etapie pokonania przez bohaterów pierwszej poważnej przeszkody, a głupi widz miał w zadowoleniu wyłączyć telewizor, pomrukując pod nosem: „I żyli długo i szczęśliwie!”. Jeśli jednak zadałby sobie trud i chociaż przez chwilę się zastanowił, doszedłby może do wniosku, że obejrzana przed chwilą para skazana jest na szybkie rozbicie się o następną rafę i jeśli obie strony nie wykażą się poświęceniem, ich miłość będzie kolejnym uczuciem zabitym przez życie.

 Właśnie dlatego miała wrażenie, że doświadcza miłości w całej jej złożoności. Rozumiała, że to nie tylko śmiech, uniesienie i radość, ale również samotność, oczekiwanie, ból i łzy, poczucie straty, a nawet wstydu. Buntowała się oczywiście przeciwko cierpieniu, chciała być kochana bezwarunkowo, pragnęła niezmąconego niczym upojenia: wieczornych spacerów, pocałunków pod rozgwieżdżonym niebem, wspólnego podziwiania zachodów słońca, poczucia, że nigdy nie może już być lepiej. Jednak zdała sobie sprawę, że ten kiczowaty obrazek nie zawiera ani ziarna prawdy, bo miłość jest prawdziwa dopiero wtedy, gdy zetrze się w walce z koszmarem życia, gdy kosztuje drogo, gdy trzeba o nią walczyć i coś poświęcić. W imię swojej miłości była gotowa zrobić to wszystko.

 Odsunęła się od Leona, uciekając gdzieś wzrokiem. Nie zrobiła żadnego gwałtownego ruchu, nie powiedziała nic głupiego. Starała się zachowywać profesjonalnie, choć miała dziwne wrażenie, że daleko jej było do profesjonalności.

 - Zrobiło się późno – wydusił Leon, czując niecodzienne zakłopotanie. Chrząknął dwa razy i już prawie wstał, kiedy zatrzymała go ręką.

 - Poczekaj – powiedziała spokojnie, ponownie usadzając go na ławce – Wyszło niezręcznie, ale już od dawna chciałam to zrobić.

 Cisza, która nagle zapanowała, wydawała się Leonowi wiecznością. Kompletnie nie wiedział, jak powinien się zachować, co powinien powiedzieć. Lara była ostatnią osobą, którą chciał w jakikolwiek sposób zranić.

 - Kocham cię – wyszeptał w końcu, ale szatynka czuła, że nie powinna cieszyć się zawczasu – Tak jak brat kocha siostrę – dodał, przyciągając ją do siebie. Lubiła jego ciepło i bicie serca, ale momentalnie przeszła jej ochota na czułości – Proszę, nie zmieniajmy tego na razie.

 Mimowolnie kiwnęła głową. Im więcej się działo, tym bardziej kuriozalna wydawała się jej ich znajomość. Ale czy nie o taką nieprzewidywalność chodziło w przyjaźni? Czy nie z takimi sytuacjami powinni sobie radzić?

 Musiała więc znieść kolejne rozczarowanie.

 - Chodźmy już – mruknęła, próbując wyrwać się z jego uścisku, ale on nie pozwolił jej odejść.

 Wstał z miejsca i – odsuwając ją na odległość wyciągniętych ramion – dokładnie przyjrzał się twarzy dziewczyny. 

 - Tu nie chodzi o Violettę – oświadczył z pełną powagą, tak jakby znał wszystkie jej myśli.

 Uśmiechnęła się wymownie, rozpoznając kłamstwo.

 - Leon – zaczęła spokojnie – Oboje wiemy, że Violetta zawsze była i zawsze będzie największym problemem – wzruszyła ramionami, kiedy się skrzywił.

 - Ale ty nie masz z tym nic wspólnego.

 - Owszem, mam – odparła, krzyżując ręce na piersi – Nie mogę patrzeć, jak się łudzisz, jak masz nadzieję, że jeszcze będzie dobrze. Czy ty naprawdę nie widzisz, że jeśli tak dalej pójdzie, to zostaniesz całkiem sam? – urwała, zupełnie jakby czekała na jakąś odpowiedź – Ale ty chyba lubisz ten stan i to nawet trochę śmieszne. Spójrz: wydawała się ideałem, a okazała banałem. I co lepsze – jeszcze się tym szczyci. A teraz powiedz mi, Leon, kim ona jest, żebyś tak przez nią cierpiał? Jakąś boginią?

 Szatyn spojrzał na nią zaskoczony. Lara od jakiegoś czasu starała się nie podnosić przy nim głosu. Raczej uśmiechnięta i współczująca, teraz pokazała, że nie wszystko przełknie. Wydarła się znienacka, jakby to, co mówił, trafiło w czuły punkt.

 - Nie umiem się wyleczyć – burknął wyraźnie zdenerwowany – Przepraszam.

 Westchnęła głośno, stwierdzając, że drążenie tego tematu i tak nie ma sensu.

 - To ja przepraszam. Wypadłam z roli – popatrzyła na niego, niepewnie się uśmiechając – Wciąż przyjaciele?

 - Mhm – kiwnął głową, jeszcze naburmuszony, ale z wyraźnym zadowoleniem.

 Jedyne, co Larę w tym momencie podnosiło na duchu, to wychwycone w słowach Leona „na razie”, którego użył w odniesieniu do zmian. Te dwa wyrazy dawały jej choć cień nadziei, że kiedyś, być może całkiem niedługo, zdecydowałby się dać szansę nowemu związkowi.

 Ale to wciąż były tylko płoche marzenia, które – czymś wystraszone – chowały się głęboko na dnie serca.

 Przedstawienie zbliżało się wielkimi krokami, a w Studio panował jeszcze większy harmider niż zwykle. Próby odbywały się nieregularnie i właściwie każdy robił, co chciał, nie przejmując się ilością czasu, która pozostała do premiery. A zegar tykał nieubłaganie.

 Ludmiła, sprytnie wykorzystując nieuwagę – zarówno uczniów, jak i nauczycieli – postanowiła cały spektakl wziąć w swoje ręce. Rozczarowana ignorancją Diego, niebezpiecznie odbiegającego od planu, wykluczyła go z tej części widowiska. I choć momentami była mu nawet wdzięczna, że tak umiejętnie zajmował się małą Castillo, wciąż czuła się ohydnie zdradzona. Dostrzegała w tym wszystkim tylko jeden pozytyw: już nikt nie przeszkadzał jej w knuciu nowych intryg.

 - No, Ludmi – powiedziała do siebie z zachwytem, przyglądając się naruszonej konstrukcji scenicznego balkonu – Jesteś taka genialna!

 Przepiłowanie desek i uszkodzenie barierek było czymś niemal niewykonalnym, ale Ludmiła nie znała tego określenia. Wiedziała, że to idealny sposób na wykluczenie Violetty z przedstawienia i zajęcia jej miejsca. W razie jakichkolwiek problemów, przecież i tak wszystko zrzuciłaby na Nati.

 - A skąd to samouwielbienie? – usłyszała za sobą znajomy głos. Wywróciła oczami, odwracając się w stronę Diego.

 Była na niego wściekła i nawet ten uroczy uśmiech nie mógł tego ukryć.

 - Zgubiłeś tu coś? – zapytała kąśliwie, składając dłonie w ten swój charakterystyczny sposób – Bo, o ile dobrze kojarzę, próby dzisiaj nie będzie.

 Wyszczerzyła zęby, lekko mrużąc oczy, po czym przeszła obok niego bez słowa.

 - Violetta jest na tyle udobruchana, że zrobi wszystko, o co ją poproszę – rzucił przez ramię, kiedy blondynka była już przy drzwiach.

 Zatrzymała się, zastanawiając chwilę.

 Mogła krzyknąć z radości i rzucić się mu na szyję, albo zignorować jego słowa i kontynuować nowy plan. Nie odpowiadała jej jednak żadna z możliwości. Usilnie próbowała połączyć obie w taki sposób, żeby powstała opcja idealna.

 - Diego, robaczku, zawsze wierzyłam w twój urok – odwróciła się nieznacznie, czekając aż podejdzie – Ale myślę, że nasza mała dziewczynka sama zrezygnuje z musicalu. Prędzej, niż ktokolwiek się tego spodziewa.

 Żaden z nich, ani Leon, ani Diego, nie miał się nigdy dowiedzieć, jak bardzo trudna to była decyzja, jak wiele Violettę kosztowała, jaki spór wiodła sama ze sobą, by nie sprzeniewierzyć się temu, co uważała za słuszne. Wiedziała, że każdy wybór przyniesie określony, na razie trudny do przewidzenia, skutek. Rezygnowała z towarzystwa Leona nie dlatego, że wolała Diego, lecz z tego powodu, że Leona trudniej jej było skrzywdzić.

 Ciągle próbowała zrozumieć, że jest dla niej kimś szczególnym. W zupełnie inny sposób niż Diego, bo przecież tak wiele razem przeszli. Wciąż był kimś bliskim. Niepokojąco bliskim, mimo nieustannie kruszącej się relacji między nimi. I im więcej o tym myślała, tym bardziej ją to przerażało.

 Momentami wydawało się jej, że jest stuprocentowo pewna swoich uczuć do obecnego chłopaka. Nie mogła przecież zaprzeczyć, że uczucia, jakim darzyła Diego, były wymuszone. Skąd więc pojawiała się ta dziwna niechęć? Skąd brały się natrętne wyrzuty sumienia po każdym pocałunku?

 Nie chciała kłamać, ale nie umiała zdobyć się na szczerość. Bała się, że jeśli Diego odsunąłby się od niej, zostałaby zupełnie sama. W końcu nie miała żadnych podstaw, żeby myśleć, że Leon kiedykolwiek zechce do niej wrócić.

 Taka była prawda i Violetta ją znała.

 „Szczerość, tylko szczerość” – usłyszała kiedyś od kogoś i – co dziwne – to samo radziła jej jeszcze wcześniej babcia. Ale Viola rzadko zdobywała się na szczerość, bo prawda zwykle okazywała się nie dość atrakcyjna. Przez życie w ciągłym kłamstwie nauczyła się, że budowanie relacji na szczerości jest po prostu naiwne, a nawet głupie. Zresztą po co być szczerym? Co daje szczerość?

 - A jeśli to wcale nie jest takie trudne? – pomyślała, przypominając sobie moment, w którym zdecydowała, że chce być z Leonem.

 Czy teraz też tego chciała?

 Gdy nie myślała o Diego, była zupełnie pewna. A potem przypominała sobie o czarnowłosym i o tym, że zawsze starał się ją pocieszać, że nigdy nie robił jej scen, że był i chciał być niezależnie od sytuacji. 

 Po południu wszyscy spotkali się w Studio. Próby nie było, ale Pablo zwołał posiedzenie, żeby coś ustalić.

 Ludmiłę przeraził sam fakt, że dyrektor ogłosił zebranie. Przez głowę przelatywały jej najgorsze myśli – nawet te demaskujące uknutą intrygę.

 - Usiądźcie – powiedział, kiedy uczniowie wypełnili aulę – Zebraliśmy się tu, żeby raz na zawsze rozwiązać pewną kwestię – wypowiedział te słowa z taką powagą, że nawet Diego poczuł dreszcze – Zachowujecie się nieodpowiedzialnie i jestem naprawdę zawiedziony, że nie podchodzicie na serio do swoich obowiązków.

 Blondynka odetchnęła z ulgą, co zwróciło uwagę kilku osób. Uśmiechnęła się idiotycznie, małymi kroczkami wędrując w stronę przyjaciela. 

 - Psst – szepnęła, kiedy odległość była już niewielka – Diego!

 Spojrzał na nią kątem oka, nie chcąc wzbudzać podejrzeń.

 - Wszystko jest pod kontrolą – oznajmił, chrząkając przy tym głośno.

 Poprawiła włosy i przytakująco kiwnęła głową, kiedy Pablo przerwał swój wywód i wlepił w nią oburzony wzrok.

 - Ludmiło, chciałabyś się z nami czymś podzielić?

 - Ja? – udała niewiniątko, wskazując na siebie palcem – Nie, nie! Tak tylko rozmawialiśmy sobie z Diego, em, o terminie kolejnej próby!

 Chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem, ale szybko zorientował się, że było to celowe kłamstwo. Przytaknął więc, uśmiechając się głupio.

 - Musimy dużo ćwiczyć!

 Pablo pokręcił głową, krzyżując ręce na piersi.

 - Właśnie o tym mówiłem – westchnął – Jeżeli nie skupicie się na tym przedstawieniu, będziemy musieli je odwołać, a to się wiąże z utratą funduszy.

 W tym momencie nastąpiło wyraźne poruszenie i – mimo wszelkich starań – Galindo nie dał sobie z nim rady.

 Violetta tymczasem szukała Leona. Dostrzegła go opartego o ścianę, jakby czymś zmartwionego. Postanowiła zaryzykować i do niego podejść.

 - Cześć – bąknęła, siląc się na uśmiech.

 - Cześć – odpowiedział nieco zdziwiony i równie dobrze mógłby to już być koniec ich rozmowy, ale Viola nie po to zbierała się w sobie tak długo, żeby teraz odejść.

 - Pomyślałam, że powinniśmy porozmawiać – szepnęła niepewnie, ostrożnie ważąc każde słowo – Wtedy, w sali muzycznej – urwała, głośno przełykając ślinę – Chcę cię za to przeprosić.

 Musiała bardzo go zaskoczyć, bo ze zdziwienia aż otworzył usta. Był też chyba jedynym chłopakiem, który z takim wyrazem twarzy nie przypominał idioty.

 - Przepraszasz mnie za pocałunek? – spojrzał na nią w taki sposób, że straciła wątek, ale szybko przywołała się do porządku.

 - Tak, właściwie tak – znów przerwała, ale ton jej głosy był nieco pewniejszy – To, co wtedy powiedziałeś – chciała uciec gdzieś wzrokiem, ale ostatecznie zdecydowała, że wreszcie spojrzy na jego twarz – To, co wtedy powiedziałeś, sprawiło mi przykrość, ale miałeś rację. Może wydaję ci się głupią desperatką, ale ja dłużej nie mogę tak żyć, Leon – wypaliła bez większego zastanowienia i przez chwilę poczuła się naprawdę dobrze. Potem przeraził ją fakt, że ktoś mógł to usłyszeć i poznać prawdę, a co za tym szło, naśmiewać się z niej i szydzić. Zorientowała się jednak, że od jakiegoś czasu byli już zupełnie sami – Naprawdę nie mogę – jęknęła, a on usłyszał, jak łamie się jej głos.

 Chciał ją przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale jakoś nie mógł. Dotrzymywał danej sobie obietnicy. Nie naciskał, nie narzucał się ze swoim towarzystwem, wręcz jej unikał. Dlaczego? Bo tak było lepiej. Ale lepiej dla kogo?

 - Nie chciałem, żebyś mnie źle zrozumiała – powiedział po chwili dłuższego zastanowienia – W innych okolicznościach pewnie byłbym nawet zadowolony.

 - W innych okolicznościach? – powtórzyła, nie rozumiejąc.

 - Gdyby to się stało kilka tygodni temu – wzruszył ramionami, próbując jakkolwiek się uśmiechnąć.

 Dziewczyna spuściła głowę, wlepiając wzrok w czubki butów. Nie chciała myśleć, że cała ta sytuacja była tylko jej winą, ale wiedziała też, że obwinianie Leona do niczego dobrego by nie doprowadziło.

 - Myślisz, że między nami mogłoby jeszcze być jak dawniej?

 - Nie wiem – odparł beznamiętnie – To chyba kwestia chęci.

 Popatrzyli na siebie z dziwną tęsknotą.

 Violetta zrobiła niewielki krok do przodu, po czym dotknęła dłońmi jego torsu. Wspięła się na palce, delikatnie przechylając głowę.

 Dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów.

Rozdział nieco dłuższy niż zwykle, ponieważ w najbliższym czasie nie będę mogła nic dodać. Komputer wymaga specjalistycznej opieki, więc opuści mnie na trochę. Z tejże okazji zmieniłam też szablon, żeby bloga nieco odświeżyć. Chwilowo mam pewien problem z komentarzami, bo nie mogę dojść do ładu z html i ustawić możliwości odpowiedzi na nie, ale myślę, że jakoś sobie w końcu z tym poradzę. W każdym razie siódemkę kończę w sposób niezwykle bezczelny, bo niewyjaśniający zaistniałej sytuacji. Zdaję się jednak na Waszą wyobraźnię. Możecie spekulować, czy faktycznie coś się wydarzy.