Rozdział Pierwszy

Rozdział Pierwszy

Przecież miłość istnieje.

 Może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby Violetta nie przyjechała do Buenos Aires? Nie zaczęłaby śpiewać, nie poznała tych wszystkich ludzi, uniknęła wielu błędnych i raniących decyzji. Może, jednak czy to dobry czas na gdybanie?

 Właściwie to niesprawiedliwe. Powinny być jakieś reguły gry, powinna być jakaś ekstremalna sprawiedliwość. Powinno być po równo. Ale nie – jedni mają wszystko, inni nic. Jak z tym żyć? Jak unieść ciężar tej wiedzy, jak patrzeć na nich wszystkich dzień po dniu, kiedy spełniają marzenia, czasem plotą coś bez sensu, kiedy im się zawsze udaje?

 Leon spojrzał na zegarek. Dochodziła siódma. Nienawidził tego uczucia bezsilności, które od jakiegoś czasu nieustannie mu towarzyszyło. Nienawidził bezradności i ciągłego czekania. Nienawidził, a przecież tak długo zabiegał o względy tak zwyczajnej dziewczyny.

 - To śmieszne – pomyślał, uśmiechając się krzywo – Czy ja naprawdę nie mam nic innego do roboty?

 Czasami bywało, że zastanawiał się nad sensem całej tej irytującej sytuacji. Przecież nie był złym chłopakiem. Poświęcił się temu uczuciu w całości, w zamian oczekując jedynie odwzajemnienia. Czy to było zbyt wiele?

 Violetta siedziała nad otwartym na piętnastej stronie pierwszym tomem jakiejś książki, którą postanowiła przeczytać już dawno temu, ale nijak nie mogła zmusić się do lektury. Tępym wzrokiem wodziła po fasadach okolicznych domów i myślała, że książka jest beznadziejna, ona sama jest beznadziejna i świat jest beznadziejny. Nareszcie los się do niej uśmiechnął, więc ktoś musiał wbić nóż w sam środek jej sielankowego życia, by wszystko doszczętnie popsuć. Jednak czy to nie ona sama była temu winna?

 Właściwie była już dużą dziewczynką i powinna się wreszcie przyzwyczaić, że życie jest okrutne, a najbliższa rodzina zazwyczaj najbardziej daje człowiekowi w kość, ale jakoś nie mogła. Wciąż gdzieś głęboko tkwiła w niej mała dziewczynka, która marzyła, aby ktoś ją wreszcie zrozumiał.

 Uśmiechnęła się delikatnie, gdy usłyszała radosny dzwonek telefonu. Prawdopodobnie pomyślała wtedy o Leonie, być może z przyzwyczajenia. Wiedziała przecież, że Leon nie zadzwoni.

 Było jej naprawdę smutno. Te wszystkie uczucia, które kotłowały się w jej małym sercu, tworzyły mieszankę niezwykle wybuchową, która w każdej chwili mogła eksplodować bez wcześniejszego uprzedzenia. Jakby tego było mało, cechował ją straszny, chroniczny, nieuleczalny romantyzm. Łatwo się wzruszała, każde ostrzejsze słowo mogło ją zranić. Miała naturę delikatną i może nawet samotniczą, choć bardzo pragnęła miłości. Przecież tak długo stała z boku, czekając, aż ktoś ją zauważy.

 Jej światem były marzenia, również te na jawie. W świat marzeń, gdzie wszyscy są dobrzy, łagodni i czuli, uciekała przed chamstwem, cynizmem i głupotą.

 A czasem przed samą sobą.

 I nawet jeśli w tym, co o sobie myślała, przesadzała odrobinę – nikt bowiem nie jest ani tak zły, ani tak dobry, jak mu się wydaje – sytuacja była dość alarmująca.

 To znaczy byłaby, jeśli ktoś by ją zauważył i na jej nieszczęście adoratorów znalazło się wielu.  

 Problem Leona polegał na tym, że był zbyt uległy, o ile to właściwe słowo. Owszem, walczył dzielnie, nie poddawał się, ale po pewnym czasie zrozumiał, że na dłuższą metę nie ma sensu zabiegać o względy kogoś, dla kogo i tak zawsze będzie ważny ktoś jeszcze. On, podobnie jak Violetta, pragnął miłości. Można by rzecz – tylko miłości. Ale zakochać się nie jest łatwo. Jest trudniej, niż się wydaje. Nie wystarczy sama gotowość. Potrzebna jest współpraca. Potrzebna jest druga strona. Potrzebna jest ta właściwa osoba. Musi ona spełniać pewne kryteria, co powoduje, że całe tabuny ewentualnych pretendentów i pretendentek odpadają jeszcze przed drzwiami z napisem „casting”. Pojawia się więc pytanie: czy Violetta spełniała te wymagane kryteria? Czy ona rzeczywiście była tą „pokrewną duszą”? Jedno w tym wszystkim było pewne na sto procent – Leon bardzo nie lubił się czymkolwiek dzielić.

 - Najpierw upierdliwy Tomas, a teraz coś jeszcze gorszego w postaci lokalnego Belmonda. A ona jak zwykle nie widzi w tym nic złego. Tak, to już ten moment, kiedy trzeba nauczyć się mówić „dość”.