Rozdział Trzeci

Rozdział Trzeci

Niema prawda.

 Więc tak ma wyglądać młodość? Jeśli wierzyć dorosłym, najpiękniejszy okres w życiu? To jakie są te gorsze? Co musi się wtedy dziać, jeśli już teraz człowiek balansuje na granicy depresji albo może nawet ma jej kliniczne objawy, tylko o nich nie wie?

 Niektórym swoim koleżankom, tym głupszym i w ich mniemaniu ładniejszym, Violetta nieodmiennie zazdrościła łatwości, z jaką przychodziło im życie. Chociażby Ludmiła. Ona nie dzieliła włosa na czworo, nie zastanawiała się ciągle nad wszystkim, przyjmowała wydarzenia i reagowała bezwładnie, najwyżej skrzywiwszy wargi, by potem pokazać, na co tak naprawdę ją stać, gdy czegoś pragnie. Violettę wszystko przyprawiało o strach.

 A przecież nic takiego się nie działo. Skąd więc ta panika? Skąd poczucie, że jest sama, absolutnie sama, że mieszka na pustyni i nigdy nie będzie szczęśliwa, bo do końca życia nie spotka już nikogo, kto będzie myślał tak jak ona? Kto ją zrozumie? Kto ją pokocha?

 Nie dostrzegła jednak, że przez cały ten czas ktoś taki był bardzo blisko niej.

 - I co, dostaniesz główną rolę? – spytała Francesca, patrząc z wyczekiwaniem na przyjaciółkę. Violetta nie odpowiedziała, tylko skinęła głową i lekceważąco wzruszyła ramionami – Dostałaś główną rolę i nie skaczesz z radości?

 - A z czego tu się cieszyć, Fran? Nie zagram przecież na Broadwayu, tylko w szkolnym musicalu. Amatorskim musicalu – odparła obojętnie, jakby naprawdę było jej wszystko jedno.

 Francesca zupełnie nie rozumiała przyjaciółki. Studio co roku wystawiało jakąś sztukę. Violetta była jedną ze zdolniejszych uczennic – według Fran najzdolniejszą – i w zeszłym roku wszyscy spodziewali się, że to właśnie ona zagra główną rolę kobiecą. Tymczasem wybrano Ludmiłę, uznając, że Violetta będzie miała szansę w następnym semestrze. Przyjęła argumenty komisji ze zrozumieniem, ale Francesca znała ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, jak bardzo była rozczarowana.

 - Nie powiesz mi chyba, że nie zależało ci na głównej roli?

 Czarnowłosa przyjrzała się Violetcie ze skwaszoną miną.

 - Pewnie, że mi zależało – przyznała – Tylko że mi przeszło.

 Francesca nie wierzyła własnym uszom. Przecież Viola kochała śpiewać i tańczyć, marzyła o scenie. I nie były to tego typu marzenia, jakie żywi każda dziewczynka, której jest właściwie wszystko jedno, czy będzie piosenkarką, aktorką czy modelką, bo tak naprawdę liczy się tylko dobra zabawa. Violetta nie śniła o tym, żeby trafić na okładki magazynów, jej śniła się muzyka.

 - Nie wierzę – oświadczyła Fran – Nie wierzę, że w ciągu tygodnia komuś może przestać zależeć na czymś, na co czekał prawie cały rok.

 Violetta wyraźnie się zdenerwowała. Nie chciała jednak dać tego po sobie poznać, więc wymownie odwróciła głowę, niby w poszukiwaniu jakiegoś jeszcze niezidentyfikowanego przedmiotu.

 - Wiesz – zaczęła ostrożnie – Jakoś nie podoba mi się pomysł wystawiania „Romeo i Julii”. To takie oklepane.

 Ciemnowłosa zastanawiała się przez chwilę. No tak, pomyślała. Przecież jeszcze nie wiadomo, kto zagra Romeo, a Violetta z pewnością nie chciałaby, żeby był to Leon albo Diego. Każdy, tylko nie któryś z nich. Choć w głębi serca pragnęła poczuć na sobie to ciepłe spojrzenie Leona.

 - Chodzi o chłopaków, tak? – spytała Francesca niepewnie.

 - Coś ty! – prychnęła jej przyjaciółka, starając się jak najlepiej ukryć prawdę – Zresztą nie chodzi mi tylko o mnie i o moją rolę.

 - To o co?

 - Kogo dziś obchodzi jakichś dwoje zakochanych, którzy głupieją do tego stopnia, żeby się zabijać?

 - No – Fran zastanowiła się chwilę – Na przykład mnie.

 Violetta uśmiechnęła się. Obie zawsze były niepoprawnymi romantyczkami, które wierzyły w miłość od pierwszego wejrzenia i w takie tam banialuki. Dawniej często o tym rozmawiały i zawsze się ze sobą zgadzały. Teraz szatynka postanowiła zmienić punkt widzenia, co mogło doprowadzić do niechcianej kłótni.

 - Spóźnimy się na lekcję – mruknęła, żeby tego uniknąć i ruszyła korytarzem w stronę klasy.

 Chwilę szły w milczeniu, w końcu Fran nie wytrzymała.

 - Nie sądzę, żebym była wyjątkiem. I coś ci jeszcze powiem. Ty przecież też wierzysz w wielką romantyczną miłość, tylko teraz boisz się, że przyjdzie ci odgrywać tę rolę z Leonem.

 Viola zatrzymała się i zgromiła ją wzrokiem.

 - Chcesz powiedzieć, że nie jestem wobec ciebie szczera?

 - Gorzej. Nie jesteś szczera wobec siebie.

 Castillo czuła, że jeśli natychmiast nie zakończą tej rozmowy, za chwilę naprawdę dojdzie do kłótni.

 - Posłuchaj – zaczęła bardziej ugodowym tonem – Tu naprawdę nie ma znaczenia, czy będę miała zagrać z Leonem, Diego czy jeszcze kimś innym. Nie ma też znaczenia, czy wierzę w romantyczną miłość.

 - No nie wiem – Francesca nie dokończyła.

 Kilka metrów przed nimi zatrzymał się Leon. W porównaniu do ostatnich dni, wyglądał nieźle, ale to nie jego wygląd sprawił, że przerwała w pół słowa, lecz to, jak przyglądał się jej towarzyszce. Podążyła za jego wzrokiem, a kiedy jej spojrzenie spoczęło na twarzy Violetty, zamurowało ją. Jednego była pewna – jej przyjaciółka jeszcze nigdy nie patrzyła na niego w ten sposób.

 - Możecie mi powiedzieć, dlaczego wciąż nie jesteście na próbie? Wszyscy na was czekają - chłopak zwracał się do obu dziewczyn, ale Fran była absolutnie pewna, że jej w ogóle nie widzi.

 Żadna mu nie odpowiedziała. Viola nie spuszczała wzroku z jego twarzy, a Francesca była tak zaskoczona reakcją przyjaciółki, że stała z otwartymi ustami. Po chwili doszła do wniosku, że musi wyglądać idiotycznie i – na tyle składnie, na ile w tej sytuacji potrafiła – wytłumaczyła szatynowi, że trochę się zagadały i straciły poczucie czasu.

 - Pospieszcie się – rzucił Leon, obdarzając ją zaledwie przelotnym spojrzeniem i ruszył w kierunku klasy. Po paru krokach zatrzymał się jednak i odwrócił – Gratuluję głównej roli, Violetto.

 Dziewczyna nie zareagowała, więc Fran uśmiechnęła się za nią, wykonując ręką jakiś dziwny gest, który miał uzmysłowić chłopakowi, że Castillo nie jest w stanie wydusić z siebie słowa.

 - Zwariowałaś? – spojrzała na przyjaciółkę z wyraźnym wyrzutem, kiedy Leon zniknął za drzwiami sali muzycznej – Halo? Violetta?

 - Chodźmy, jesteśmy spóźnione – szatynka ocknęła się nagle, gwałtownie łapiąc przyjaciółkę za ramię – Pablo musi być wściekły.

 Próba, jak zwykle, trwała całe wieki. Niby nic ciekawego się nie działo, a mimo to wszyscy z dziwnym zaciekawieniem przyglądali się sobie, jakby zaraz miało wydarzyć się coś niesamowitego.

 Violetta za wszelką cenę starała się unikać przeszywających spojrzeń, które fundowali jej wszyscy wokół. Nienawidziła tego uczucia, gdy czuła masę wbitych w siebie oczu. Nikt, oprócz Francesci, nie był w stanie powiedzieć jej wprost, że źle postąpiła, spoufalając się z Diego, podczas gdy była z Leonem. Woleli obrzucać ją krzywymi spojrzeniami i szeptać do siebie na jej temat.

 - Violetto, proszę, wejdź na scenę – głos Pablo zabrzmiał w uszach dziewczyny, budząc ją z dziwnego snu na jawie.

 Zerwała się z miejsca i kilkoma krótkimi susami wskoczyła na studyjną scenę. Dopiero teraz zauważyła, że cała szata sceniczna była tak bardzo typowa, jak historia Romeo i Julii. Sam widok klasycznego balkonu przyprawił ją o dreszcze.

 Chwilę później dołączył do niej Diego, uśmiechając się dumnie. Jej przerażone spojrzenie mówiło samo za siebie. Nie chciała, żeby to on grał Romeo. Już wolała Maxiego, a nawet Andresa.

 - Cieszysz się? – czarnowłosy uśmiechnął się jeszcze szerzej, dostrzegając na sobie wzrok Leona.

 - Oczywiście – Violetta skłamała umiejętnie, na tyle głośno, żeby nikt nie miał zbędnych złudzeń.

 Zwiesiła się na ramieniu chłopaka i ponuro spuściła głowę. Przestała już liczyć na to, że życie mogłoby ją czymś pozytywnym zaskoczyć. Jej dusza była znękana przez pesymizm, zgorzkniała i bolesna. Nawet w krótkich chwilach beztroski Violetta natychmiast gasiła uśmiech, bo więcej było rzeczy, które ją przygnębiały niż tych wesołych. Gdy tylko pozwoliła sobie na uśmiech, natychmiast przywoływała swe lęki, by dały odpór głupawej radości. Studio, dom, koledzy i koleżanki, plany na przyszłość – te tematy codziennie dostarczały jej aż nadto goryczy.

 Ale gdzieś pod stosami śmieci, bezsensownych myśli, rozważań na tematy pozbawione znaczenia, tliła się jednak maciupeńka iskierka nadziei, do której Viola nie śmiała się nawet sama przed sobą przyznać.

 Była to nadzieja na jedyną i prawdziwą miłość.

 Pragnęła bowiem miłości. Pragnęła niemal rozpaczliwie. Miłość właśnie nadałaby sens jej idiotycznemu życiu, uwzniośliła je i opromieniła blaskiem. Miłość byłaby najwspanialszą nagrodą i ucieczką od popapranej, bezcelowej egzystencji.

 Tylko miłość.

 Tymczasem Leon przemknął koło nich niczym duch i w wolnym miejscu rozłożył jakiś skrypt. Violetta zauważyła, że było to coś rozpisanego na role: sztuka albo scenariusz. Chłopak wpatrywał się w tekst, a potem chyba powtarzał go w myślach, jakby uczył się na pamięć. Czasem wracał, patrzył przez chwilę i znów uciekał wzrokiem.

 Szatynka starała się podpatrywać go bardzo dyskretnie. Przez chwilę miała nawet nadzieję, że to nie Diego, a właśnie Leon zagra Romeo. Jednak wybiła to sobie z głowy, wyobrażając, że musiałaby stanąć z nim twarzą w twarz i wreszcie spojrzeć mu w oczy.

 - Czyli to już pewne? – zwróciła się do Diego, wymuszając uśmiech.

 Chłopak przytakująco kiwnął głową i objął ja ramieniem.

 - Leon zrezygnował w ostatniej chwili. Widocznie bał się porażki. W końcu i tak nie miał ze mną najmniejszych szans!

 Violetta nie skupiła się jednak na przechwałkach ciemnowłosego. Bardziej zajęła ją ta część o rezygnacji Leona. Poczuła dziwny ból przeszywający jej serce.

 - Zrezygnował – szepnęła jakby do siebie – Zrezygnował, bo wiedział, że to jego wybiorą.

 - Coś mówiłaś, kochanie? – Diego spojrzał na nią z udawanym przejęciem – Tak jakbym usłyszał coś o nieopisanym szczęściu, które właśnie czujesz, bo zagramy jedną z najromantyczniejszych par dramatycznych!

 Objął ją jeszcze mocniej, kiedy Ludmiła dała mu znak, że Leon zerka w ich stronę.

 Angeles od początku podejrzewała, że dziwne zachowanie Violetty było wypadkową wszystkich niewygodnych sytuacji, które miały miejsce od jej przyjazdu do Buenos Aires. W niewiarygodnie szybki sposób chciała dorosnąć, by zrozumieć istotę przyjaźni i miłości. Poznała wielu ludzi – tych dobrych i złych. Pierwszy raz się zakochała. Wiele dowiedziała się o przeszłości, którą ojciec tak bezwzględnie przed nią ukrywał. Pozornie nauczyła się żyć, jednak była na tyle delikatna, iż jeden najmniejszy błąd sprawił, że wszystko przestało mieć jakikolwiek sens. Właśnie dlatego Angie uważała, że coś jej umknęło, coś przegapiła. Winiła siebie za niepowodzenia Violetty. Przez chwilę myślała nawet, że to ze względu na jej relację z Germanem dziewczyna stała się taka nieobecna. Przecież zawsze chciała, żeby między nimi coś się wydarzyło, a to przecież nie było możliwe.