Rozdział Drugi

Rozdział Drugi

Między słowami.

 Po przerwie odliczała minuty do końca. Nie obchodziła ją próba, przyszłe przedstawienie. Pewnie nawet nie umiałaby go streścić. Czekała na ukłony i chwilę, kiedy wreszcie będzie mogła się ulotnić.

 Gdy kurtyna opadła, a uczestnicy musicalu, w tym ona i Leon, zaczęli się zbierać do wyjścia, czuła takie zdenerwowanie, że miała wrażenie, iż zaraz eksploduje. Policzki ją piekły, w głowie szumiało, na sztywnych nogach szła do szatni.

 Diego czekał na nią w wejściu, ściskając w dłoni mały bukiecik fiołków. Szczerzył się przy tym dumnie, jakby chciał w ten sposób uzmysłowić wszystkim, że faktycznie się zmienił i nie jest już tym złym człowiekiem, za którego go brano.

 Pozorna niechęć, jaką do tej pory Violetta darzyła bruneta była zjawiskiem powszechnie znanym wśród wtajemniczonych, toteż fakt nagłego polepszenia się stosunku tej dwójki wobec siebie, ogólnie rzecz biorąc, nie był brany pod uwagę w jakichkolwiek okolicznościach. Nikt jednak nie zdawał sobie sprawy, ile nienazwanych jeszcze uczuć kryło się głęboko w sercach tych na pozór tak różnych osób. Ona: z zewnątrz delikatna i zmysłowa, jak piękno w czystej postaci. W środku jednak silna i zawzięta. On: pociągający i tajemniczy, a przy tym piekielnie niebezpieczny. Razem tworzyliby świetnie dobraną parę lub mieszankę totalnie wybuchową, ale żadne z nich nie miało teraz czasu na tego typu spekulacje.

 Violetta wzięła swoją torebkę i bukiecik, po czym z przepraszającym uśmiechem spojrzała na Leona stojącego kilka kroków dalej.

 - Tylko się nie popłacz z mojego powodu – rzucił cynicznie – Pa! – zrobił nieokreślony gest dłonią i poszedł do wyjścia.

 Pierwsze, co dziewczynie przyszło na myśl, to dziwne przeczucie, że on naprawdę jej nienawidzi. Starała się usprawiedliwiać sama przed sobą, a mimo to tak pewnie trzymała rękę człowieka, którego podobno nie kochała.

 Podczas gdy wszyscy usilnie próbowali rozwiązywać swoje problemy, Leon starał się zaszyć gdzieś daleko od odpowiedzialności. I chociaż nikogo nie powinno to zdziwić, cała ta sytuacja działała mu na nerwy. Ciągłe zamieszanie wokół Violetty doprowadziło go do totalnej ruiny psychicznej, która z kolei znacznie wzmagała jego negatywne cechy charakteru. Ludzie znów wydawali mu się dziwni i obcy, a może nawet zwyczajnie głupi. Nie mógł wyzbyć się irytującej myśli, że zawsze był tym drugim – wiecznie pocieszającym i bardzo naiwnym człowiekiem.

 Dlaczego szczęście musi wyglądać tandetnie? Dlaczego jest tak mało słów na opisanie miłości?

 Leon wciąż zastanawiał się nad tymi fenomenami, próbując jak najdokładniej zrozumieć ich sens.

 A jednak nie przestawała o nim myśleć, nie przestawała wyobrażać sobie ich wspólnej przyszłości. Szczęśliwej. Wciąż czuła się beznadziejnie pusta w środku. Martwa, choć żałosne myśli samobójcze odeszły wraz z tamtą pamiętną nocą, gdy po raz kolejny złamała męskie serce. Ale mimo że „martwa”, wciąż czuła ból. Potworny ból sumienia. Bolała ją każda komórka, każde włókno mięśni, każdy nerw. Chodziła obolała, nie mogąc wykonać najprostszej czynności. Życie znowu nie miało sensu.

 Poszli do kina i na lody, włóczyli się po sklepach, a potem zrobili długą wycieczkę ulicami miasta. Gdy mijali kolejne przecznice, w poczuciu całkowitej beztroski, znów ogarnął ją spokój. Patrzyła na Diego, jak się uśmiechał, i była mu za to wdzięczna. Podobno niczego od niej nie oczekiwał i ona od niego też nie, może właśnie dlatego tak dobrze było im ze sobą?

 Mijały dni, długie dni. Próbowała dociec, jak to się dzieje, że zawsze ulega tym idiotycznym myślom, daje sobą zawładnąć, pozwala się wodzić za nos. Czasami różne reakcje wydawały się dziwne dla niej samej, jakby dyktował je ktoś z zewnątrz, a ona, zupełnie zatraciwszy granicę między tym, co subiektywne, a tym, co obiektywne, musiała być posłuszna woli tego kogoś.

 Gdy od czasu do czasu udało jej się spojrzeć na siebie z boku, miała wrażenie, że widzi całkiem inną, obcą osobę. Kogoś, kogo właściwie nawet sama nie lubiła – wiecznie niezadowolonego i zrzędzącego, kogoś, kto wciąż ma za złe życiu, że jest, jakie jest, i że nie daje wszystkiego, skazując na męki w ciągłym poczuciu bólu i pustki.

 A potem, zupełnie znienacka, przyszła dziwna zmiana. Patrzyła na świat nowymi oczyma, wstydliwie upychając w zakamarkach nieco wyblakłe wspomnienia. Nie bolało. Nareszcie nie bolało. Uśmiechała się do siebie, wierząc, że może cierpienie w końcu minęło. Myliła się, jak zwykle, tak bardzo się myliła.

 Violetta początkowo nie domyślała się, że wszyscy wokół mówią o niej. Co ją to zresztą obchodziło? Ona nie przeglądała nawet internetowych serwisów plotkarskich w poszukiwaniu sensacji, jak inne nastolatki. Nie potrzebowała ich. Miała dość sensacji we własnej głowie. Nie wiedziała zatem, że ktokolwiek mógł tak bardzo interesować się jej życiem, zwłaszcza uczuciowym. Wszyscy traktowali ją jak Kopciuszka bez wróżki i bez nadziei na cudowną przemianę. Skreślali za nieprzystosowanie, brak towarzyskiego obycia, choć jeszcze tak niedawno wydawała się bardzo lubiana. Jedno akurat było pewne – ich świat nie był jej światem. Czasem tego żałowała, nie teraz jednak.

 Mijały dni, ciężkie jak kamienie. Nic się nie działo, a to zawsze jest najgorsze. Schudła parę kilo i wyglądała jak cień. Diego milczał, Leon milczał, Angie milczała. Nawet German, który coraz rzadziej bywał w domu. Wszyscy nagle milczeli. Cierpienie beznadziejnego oczekiwania tak wżarło się w duszę Violetty, że znowu chodziła smutna. Niektórzy kazali jej się uśmiechać, jednak ona nie chciała szczerzyć zębów bez sensu. Nie miała w końcu żadnego powodu. Zresztą, niby dlaczego miałaby się śmiać? Wszystko waliło się na łeb i szyję.

 Siedziała niemal zapłakana przed ekranem telewizora i bez większego namysłu przełączała programy, które i tak nie wnosiły do jej życia nic nowego. Nostalgia, jaka ją ogarnęła, odbijała się już na psychice wszystkich wokół.

 - Wyglądasz jak nie ty – usłyszała za sobą delikatny głos, który niegdyś bardzo ją uspokajał – Jesteś nieobecna. Co się dzieje, Violu?

 Wzdrygnęła się.

 - Nieobecna? – powtórzyła po chwili, udając zdziwienie.

 - Nieobecna – przytaknęła, a ona wiele by dała, by na nią spojrzeć i ujrzeć w jej oczach choć cień zrozumienia, jednak bała się podnieść głowę – Martwię się o ciebie.

 - Przecież wszystko jest w porządku – ciągnęła temat, stwierdzając, że wydaje się bezpieczny – Pewnie odnosisz takie wrażenie, bo przez te wszystkie próby jestem strasznie zmęczona.

 - A ja myślę, że nie o to tutaj chodzi – wzruszyła ramionami – Nie trudno się domyślić, Violu.

 - Angie – szepnęła, wyraźnie się wahając – Ty nie rozumiesz.

 Czy naprawdę tego chciała? Może tylko próbowała zwrócić na siebie większą uwagę? Zawalczyła o niego w głupi sposób i straciła wszystko. Ale czy tak właściwie w ogóle jakoś o niego walczyła? No i dlaczego on tak łatwo zrezygnował? 

 Od tamtej pory nie zamienili ze sobą nawet dwóch normalnych zdań. Czasami wymieniali się jedynie smutnymi spojrzeniami, jakby chcieli powiedzieć sobie nieme „przepraszam”. Żadne z nich nie było w stanie spojrzeć drugiemu w oczy i wybąkać tego na głos. Ale kto tak właściwie powinien przepraszać? Leon postanowił milczeć. Może poczuł, że zabawa w kotka i myszkę, w której Violetta była mistrzynią, nieco go przerosła? Widać uznał jej decyzję za słuszną. Ale nie zawsze łatwo się pogodzić z tym, co słuszne.

 Violetcie było bardzo trudno.