Rozdział Trzynasty

 Nadal tu jest.

 Ze zdziwieniem otwiera oczy. Realność snu wprawia ją w uczucie otępienia. Nienawidzi swojego umysłu za te wszystkie męki, które nieustannie przeżywa.

 Mogłaby nie czuć. Tak, zdecydowanie, mogłaby.

 Ale nie może.

 Pięć metrów ode mnie stoi Diego.

 Ubrany w koszulkę z długimi rękawami, ciemnoniebieską i niebezpiecznie opiętą na piersi. Mimo woli przyglądam się szczegółom jego stroju i nie mogę przestać wyobrażać sobie, jak cudownie byłoby skryć się w tych ramionach.

 Myślę i dochodzę do dziwnego wniosku, że czasami fascynuje mnie taśma.

 Nikomu nigdy nie przychodzi do głowy zapytać taśmę, jak się trzyma. Czy nie czuje się zmęczona sklejaniem różnych rzeczy albo czy się nie boi, że się rozpadną, albo czy nie zastanawia się, z czego zapłacić rachunki.

 To trochę jak z Diego.            

 Jest jak taśma. Dzięki niemu wszystko trzyma się kupy, a mnie nigdy nie przyszło do głowy, żeby się zastanowić, jaka jest jego historia. Co właściwie kryje się za jego żartami, sarkazmem i kąśliwymi uwagami.

 Ten chłopak jest jedną wielką tajemnicą, nierozwikłaną zagadką, a jednocześnie rwącym potokiem, który okazuje się bezwzględny, gdy wpadasz w jego sidła.

 Symetryczna sylwetka, przystojna twarz i to hipnotyzujące spojrzenie, przed którym nie jesteś w stanie uciec. Nic dziwnego, że Violetta też mu uległa.

 Ale miał rację. Miał rację we wszystkim, co powiedział.

 Odcięliśmy pępowinę. Dobrze nam zrobiła ta zmiana. Dobrze  m i  zrobiła ta zmiana. Wreszcie mogłam się do czegoś przydać. Nie byłam już tylko przyjaciółką Violetty, cieniem, zwykłą dziewczyną, bezbarwną, przysłoniętą jej urodą i talentem.

 Teraz pasowałoby iść za radą Diego i się pozbierać.

 Zaraz, zaraz. Czyżbym w którymś zdaniu, zupełnie przypadkowo oczywiście, użyła słowa „też”? Przejęzyczenie.

 Muszę zrozumieć, co się dzieje w mojej głowie. Muszę się skupić na tym, co najważniejsze. Muszę zrozumieć, po co tu jestem. I jeśli choć trochę zależy mi na spokoju, muszę spróbować trzymać się z daleka od życia innych ludzi.

 Nawet od życia Diego.

 Zwłaszcza od jego życia.

 A może to tylko moja wyobraźnia?

 Podchodzi bardzo powoli i

- Fran, Francesco – mówi, a ja czuję na plecach zimny dreszcz – Halo, halo! Wracamy do świata żywych, raz, raz!

 Wystawia otwartą dłoń, a ja uśmiecham się jak idiotka. Mam miękkie kolana i czuję to dziwne coś, tam głęboko, w żołądku.

 Znam to uczucie. Jest przyjemne, ale bardzo denerwujące.

 Diego jest świetnym tancerzem. Jego ruchy są płynne i delikatne, dopracowane w każdym calu. Nie trzeba mu ciągle powtarzać, że tu robi błąd i powinien bardziej się postarać. Diego jest bezbłędny.

- Stoisz mi na palcach – słyszę gdzieś w oddali i dopiero po chwili orientuję się, że moja prawa stopa znalazła się w miejscu, w którym znaleźć się nie powinna.

 Zabieram ją gwałtownie i czuję, jak zalewa mnie krwisty rumieniec.

 Diego uśmiecha się delikatnie.

- W porządku – mówi, pstrykając mnie w czubek nosa – Nic się nie stało, ale mam wrażenie, że nici z naszego treningu, bo niektóre osoby – tu na chwilę urywa i patrzy na mnie znacząco – Bujają gdzieś w obłokach i nie za bardzo chcą współpracować.

- Przepraszam – udaje mi się wydusić po minucie milczenia.

 Diego patrzy mi prosto w oczy.

 Jego spojrzenie jest pełne nieznanych uczuć, a ja nie jestem już pewna, czy w ogóle go znam. Nie jestem pewna, czy go rozumiem, nie jestem pewna, czy wiem, co by zrobił, gdyby unosił broń i celował prosto w moją twarz.

- Przeprosiny przyjęte – jest wyraźnie rozbawiony – Ale zaczynam się o ciebie martwić, Francesco – wypowiadając to zdanie nieco poważnieje – Od jakiegoś czasu jesteś strasznie rozproszona, a w przyszłym tygodniu musimy dać z siebie wszystko. Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji. Od tego zależy nasza przyszłość, tak?

 Nerwowo przytakuję.

 Czuję się kompletnie bezużyteczna.

- No, to teraz mów, co cię martwi – uśmiech wraca, a ja czuję ciepło jego dłoni na swoim ramieniu.

 Mam mętlik w głowie.

 Jakaś oszalała, zdezorientowana część mojego mózgu naprawdę chce usiąść gdzieś obok niego, naprawdę chce usłyszeć, co on ma do powiedzenia, kiedy przypominam sobie o Violetcie i o tym, co by pomyślała, gdyby o tym wiedziała, co by powiedziała, gdyby tu była i zobaczyła, że jestem zainteresowana spędzaniem czasu z kimś, kto tak bardzo skomplikował jej życie.

 Muszę być szalona.

 A jednak nie ruszam się z miejsca.

- To skomplikowane – zamykam oczy i próbuję się odprężyć.

 Nie wiem, co powinnam mu powiedzieć. Chyba nie ma takich słów, które opisałyby, co właśnie dzieje się w mojej głowie.

- Chodzi o Marco?

- Nie! – dosłownie wykrzykuję te trzy litery – Nie, nie. To już dawno zamknięty rozdział mojego życia.

 Diego udaje, że wierzy i nie naciska.

- W takim razie Violetta? – pyta całkiem poważnym tonem.

 A ja głośno przełykam ślinę.

- Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła – zabiera rękę i chowa ją do kieszeni – No wiesz, chodzi mi o to, co ostatnio o niej powiedziałem. Zdaję sobie sprawę, że była – zastanawia się chwilę – Jest dla ciebie ważna i chyba nie powinienem być taki bezwzględny, ale wydaje mi się, że skoro rzekomo pogodziłaś się z utratą Marco – tu wyczuwam ironię – To z utratą Violetty też powinnaś.

 Nie wiem czemu, ale uśmiecham się do niego.

- Czy ty właśnie sugerujesz, że jestem beznadziejną przyjaciółką i dziewczyną? – krzyżuję ręce na piersi i lekko przymrużam oczy.

 Chyba wybijam go tym z tropu.

- Jesteś świetną przyjaciółką! – jego reakcja jeszcze bardziej mnie rozbawia – Dziewczyną pewnie też, tak myślę.

 Coś mu nie pasuje, bo zaczyna się motać.

- To znaczy jesteś dziewczyną – teraz już śmieję się w głos – I to stuprocentową! – szybko skanuje mnie wzrokiem, jakby się upewniał – Chodziło mi o to, że pewnie jesteś świetną dziewczyną, no wiesz, w relacji, w związku...

- Diego – przerywam mu, wciąż się śmiejąc – Przecież rozumiem!

 Instynktownie kładę dłonie na jego torsie, jedynie po to, żeby go uspokoić, i momentalnie przeszywa mnie zimny dreszcz.

 Jego oddech jest umiarkowany, choć on wciąż sprawia wrażenie spłoszonego.

 Spłoszony Diego.

 A to dobre.

- To ja może już pójdę – rzucam szybko i już mam się odwrócić, szybko chwycić swoje rzeczy i wybiec na korytarz, kiedy jego prawa dłoń zakleszcza się na moim nadgarstku i z lekkością pociąga mnie ku sobie.

 W mojej głowie wybucha trzecia wojna światowa, a ja jestem w samym środku tego kataklizmu.

 Diego ma takie miękkie u s t a .

        

- Kim jest ten facet? – Leon odprowadza wzrokiem nieznajomego, który właśnie opuścił towarzystwo Lary.

 Jest wyraźnie podenerwowany. Próbuje sprawiać wrażenie nieprzejętego, ale dziewczyna dobrze wie, jaki potrafi być zazdrosny.

- Ach, on – od niechcenia zerka w stronę młodego mężczyzny – Wczoraj zajmowałam się jego maszyną, przyszedł mi podziękować. Chyba jest nowy.

 Lara zdecydowanie czerpie przyjemność z widoku wściekłego chłopaka. Takie sytuacje sprawiają, że czuję się ważna, a ponieważ nie zdarzają się często, chce wykorzystywać je do maksimum.

- Nieważne – nagle urywa temat i nerwowo chowa ręce do kieszeni spodni – Słuchaj, chciałbym z tobą porozmawiać. Ale nie tutaj – uprzedza ją, gdy widzi, że otwiera usta – Spotkajmy się w parku o siedemnastej.

 Jest zdezorientowana. Serce zaczyna wystukiwać niespokojny rytm.

- Coś się stało? – pyta mimowolnie, ale nie otrzymuje odpowiedzi. Szatyn jest zaabsorbowany wyścigiem, który właśnie odbywa się na torze – Leon, proszę, powiedz mi, co się dzieje.

 Łamie się jej głos. Patrzy na niego błagalnie.

 Nienawidzi się martwić.

- O siedemnastej – rzuca przez ramię i odchodzi.

 Czuje się winna, choć kompletnie nie wie, czemu. Co takiego zrobiła? Czym zawiniła? W głowie ma już tylko jeden obraz: on i  o n a  razem. Roześmiani, przytuleni, jakby stworzeni dla siebie.

 Widocznie nie jest mi dane być szczęśliwą, myśli.

 To jakiś żart, prawda, Francesco?

 To niemożliwe, żeby podobała ci się ta sytuacja.

 To niemożliwe, żebyś nie potępiała takiego traktowania.

 TO NIEMOŻLIWE, ŻEBY PODOBAŁ CI SIĘ  D I E G O !

 Jak widać, wszystko jest możliwe.

 Ta sama ławka, to samo drzewo. Kiedyś lubił tu przychodzić. Teraz to miejsce budziło w nim zbyt wiele bolesnych wspomnień i sam nie wiedział, dlaczego właśnie tutaj postanowił spotkać się z Larą.

 Od jakiegoś czasu miewał dziwne sny, które wydawały się tak realne, jakby działy się w rzeczywistości, a on po prostu był pionkiem sterowanym przez kogoś z góry.

 Lara siedzi na ławce i stara się pamiętać o oddychaniu.

- Możemy porozmawiać? – pyta Leon z takim wyrazem twarzy, jakby bał się usłyszeć odpowiedź.

 Kiwa głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

 Leon patrzy na nią tak, jakby wiedział, o co chciałaby go zapytać, więc dziewczyna nic nie mówi. Nie chce, chyba że to będzie absolutnie konieczne. Wolałaby tu stać i patrzeć na niego, ostatni raz bezwstydnie napawając się jego widokiem, nie wypowiadając słowa.

 Przełyka głośno ślinę. Podnosi wzrok. Odwraca wzrok. Wypuszcza powietrze i pociera kark, splata dłonie z tyłu głowy i odwraca się, tak że nie widzi jego twarzy.

- Nie wiem, co się dzieje – mówi, nadal nie patrząc jej w oczy.

 Jego głos, słaby i pełen udręki, sprawia, że chciałaby paść na kolana.

 Ale wciąż nic nie mówi.

 A on się odwraca.

 Patrzy na nią.

- Czuję się podle, Laro – mówi. Stoi z rękami we włosach, trzymając się za głowę – Bardzo podle.

 A ona jest przerażona. Tak przerażona, że zaraz zacznie szlochać na jego oczach.

- Przepraszam – wygląda tak, jakby miał pęknąć, jakby to wszystko było ponad jego siły, jakby miał się rozpaść – Przepraszam.

 Lara przygryza drżącą wargę.

 On zastyga w bezruchu, obserwuje ją i czeka.

- Leon – nabiera powietrza, starając się powstrzymać drżenie głosu – Zawsze, z-zawsze będę cię kochała. Obiecuję, że zrobię wszystko, tylko daj mi szansę...

- Nie. Nie, nie mów tego, nie mów tego...

 A ona kręci głową, mocno, szybko, tak mocno, że świat zaczyna wirować, ale nie może przestać.

 Podbiega do niego dwoma susami i mocno obejmuje.

- Nie, Laro. Laro...

 Odsuwa ją od siebie na odległość wyciągniętych ramion i powoli wypuszcza powietrze z ust.

 Zamyka oczy. Myśli.

- To już niedługo – szepcze – Jeszcze tylko kilka długich dni i oboje zaczniemy wszystko od nowa, bez zbędnego bagażu przeszłości.

- Leon, błagam cię. Błagam – prawie łka – Mówiłeś, że mnie kochasz.

- Mówiłem wiele rzeczy i wiele mi się wydawało – wzrusza ramionami – Czym jest miłość, Laro? Nie wiemy o niej nic. Jesteśmy za  m ł o d z i .

 To ją łamie.

 Świat się łamie.

 Dlaczego kłamiesz, Leon? Pytają go jej myśli. 

___________________________________

 Zdaję sobie sprawę, że żadne próby usprawiedliwiania się nic tutaj nie pomogą. Mam jednak nadzieję, że Ci, którzy jeszcze czasem tu zaglądają ucieszyli się z widoku nowego rozdziału. Nie jest on, co prawda, nawet dobry, ale zmiany, które chcę wprowadzić, wymagają czasu, także nie da się wszystkiego zawrzeć w jednym fragmencie tekstu. Mogę jednak oficjalnie Was poinformować, że wracam z nowymi pomysłami. Kolejny rozdział już wkrótce. Pozdrawiam!